Η ομοιοπαθητική ιατρική απευθύνεται σε όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους και ιδιαίτερα σε εκείνα τα ενσώματα, έμψυχα και έννοα όντα που τείνουν να αντιμετωπίζουν την πάθηση τους ως ένα τμήμα ολόκληρης της πορείας της ζωής τους και όχι σαν ένα τυχαίο και ατυχές περιστατικό.
Αφορά σε εκείνους τους ανθρώπους που ενδιαφέρονται να βρουν τις πιθανές αιτίες που τους οδήγησαν σε μια τέτοια διαταραχή και να ακολουθήσουν μια θεραπεία που θα λύνει πρώτα αυτές τις αιτίες, όσο αυτό είναι δυνατό, και στη συνέχεια την τοπική συμπτωματολογία.
Αφορά στους ανθρώπους εκείνους που δεν ενδιαφέρονται μόνο για την πρόσκαιρη εξαφάνιση των συμπτωμάτων, αλλά για μια βελτίωση όλου του επιπέδου υγείας τους (και της σωματικής και της ψυχικής και της πνευματικής πάντα, ταυτόχρονα), που θα έχει και ως αποτέλεσμα και τη σταθερή εξαφάνιση των τοπικών ενοχλήσεων, προφανώς στα πλαίσια που αυτό είναι εφικτό.
Βέβαια, όλο αυτό ακούγεται αρκετά συγγενές με την ψυχαναλυτική θεωρία, αλλά η ομοιοπαθητική προϋποθέτει ότι όλοι μας κουβαλάμε είτε εγγενώς, είτε μέσα στη πορεία της ζωής μας ( άλλοτε από σωματική καταπόνηση, άλλοτε από ψυχικές εντάσεις, άλλοτε μετά από χρήση ισχυρών χημικών φαρμάκων) κάποιες προδιαθέσεις(που ομοιοπαθητικά αποκαλούμε ‘μιάσματα’), που είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνες για την εμφάνιση και κυρίως για τον εντοπισμό των διαταραχών. Αυτές αποτελούν πολύ συχνά το εμπόδιο να αποκατασταθεί μόνιμα και πλήρως η υγεία μας, όποιο θεραπευτικό δρόμο και να ακολουθήσουμε.
Σαφώς ακολουθώντας την ομοιοπαθητική οδό, υπάρχει η δυνατότητα να μειωθούν τουλάχιστον αυτές οι προδιαθέσεις και έτσι ο δρόμος αυτός αποκτά και επιπλέον μια προληπτική αξία. Η ομοιοπαθητική ιατρική θεωρεί πως τα συμπτώματα δεν αποτελούν μια λαθεμένη απορρύθμιση του οργανισμού, πόσο μάλλον ενός οργάνου μόνο, αλλά αντίθετα, τη σοφότερη επιλογή που κάνει ο κάθε ιδιαίτερος οργανισμός κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες που βιώνει.
Και αυτή είναι η ουσιαστικότερη διαφοροποίηση σε σχέση με τη συμβατική, ακαδημαϊκή ιατρική, πέραν τον διαφορετικών φαρμακευτικών ιαμάτων που θα αναφέρω παρακάτω. Το γεγονός, δηλαδή, ότι ο ομοιοπαθητικός θεραπευτής σκύβει πάνω στον άνθρωπο, είτε πάσχει σωματικά, είτε ψυχικά, είτε πνευματικά, άρα πάνω στο σύνολο των συμπτωμάτων του, τα αφουγκράζεται, προσπαθεί να διακρίνει το σοφό νόημα που υποδεικνύουν, έτσι ώστε να βοηθήσει τον πάσχοντα να θεραπευτεί με έναν τρόπο όμοιο προς αυτόν που η αμυντική ουσία ( η ζωτική δύναμη) του συγκεκριμένου ασθενή έχει ήδη «επιλέξει» και χρησιμοποιεί.
Η ομοιοπαθητική ιατρική σέβεται απόλυτα τη φύση και κατ΄ επέκταση τον άνθρωπο. Πιστεύει στη δυνατότητα που έχει ο κάθε ξεχωριστός οργανισμός να αυτοθεραπεύεται, μια δυνατότητα που διαθέτει από τη γέννηση του και που παροδικά, μετά από την αρρώστια, και επιπλέον και από την αντιμετώπισή της και από την συμβατική ιατρική , χάνει.
Γι’ αυτό επικαλούμαστε και τη σταθερότητα των αποτελεσμάτων, γιατί ουσιαστικά τα ομοιοπαθητικά φάρμακα βοηθούν τον πάσχοντα άνθρωπο να λύνει τα όποια παθολογικά του προβλήματα, στηριγμένος στις ίδιες του τις δυνάμεις και όχι σε εξωτερικά υποβοηθήματα.
Σύμφωνα με τη θεωρία του ιδρυτή της ομοιοπαθητικής, οι ‘ασθένειες’ έχουν ένα σαφέστατο προστατευτικό χαρακτήρα και αυτό αποτυπώνεται εύγλωττα στην §216 του Οργάνου.
”Δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις , που μια θανατηφόρα ονομαζόμενη σωματική αρρώστια ή μια άλλη βαριά οξεία ασθένεια , εξαιτίας της γρήγορης επίτασης του μέχρι τώρα ψυχικού συμπτώματος, μεταπίπτει σε παραφροσύνη, σε ένα είδος μελαγχολίας ή σε μανία κι έτσι εξαφανίζει κάθε κίνδυνο θανάτου από τα σωματικά συμπτώματα. Ωστόσο τα τελευταία καλυτερεύουν και σχεδόν θεραπεύονται ή μειώνονται μάλλον σε τέτοιο βαθμό, ώστε η συνεχιζόμενη σκοτεινή παρουσία τους, μπορεί να διαγνωστεί μόνο από τον επίμονο κι ακριβή παρατηρητή γιατρό. Με τον τρόπο αυτό εκφυλίζονται σε μια μονομερή αρρώστια κατά κάποιο τρόπο σε τοπική αρρώστια , στην οποία, το πριν μέτριο μόνο σύμπτωμα της ψυχικής διαταραχής μεγαλώνει σε κύριο σύμπτωμα. Τότε , σε μεγάλο ποσοστό, αντικαθιστά τα υπόλοιπα σωματικά συμπτώματα και ανακουφίζει καταπραϋντικά τη σφοδρότητα τους, έτσι ώστε με μια λέξη, οι ασθένειες των χονδροειδέστερων οργάνων σαν να μεταδίδονται στα σχεδόν πνευματικά όργανα ψυχής και διάνοιας, στα οποία ποτέ δεν έφτασε ή μπορεί να φτάσει ανατομικό μαχαίρι, και τις αποτρέπουν προς αυτά.”
Σε κάθε περίπτωση πάντως ο ασθενής πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η ομοιοπαθητική ιατρική αποτελεί μια κοινή προσπάθεια θεραπευτή και θεραπευόμενου που τείνει προς την λύση των προβλημάτων υγείας.
Αποτελεί μια έγκυρη και φερέγγυα λύση όπου τα σωματικά προβλήματα των ασθενών είναι λειτουργικά και όχι ανατομικά (όπως η ρήξη ενός σπλάχνου ή ένα κάταγμα).
Δεν αποτελεί μαγική λύση, ούτε μπορεί να αποτελέσει πανάκεια που είναι σε θέση να δώσει λύσεις σε όλα τα προβλήματα όλων των ασθενών, (ειδικά των ψυχιατρικών όπου εκ προοιμίου η διαταραχή είναι βαθύτερη), όπως κάθε θεραπευτικό σύστημα εξ’ άλλου.
Μιχάλης Λέφας Γενικός Ιατρός – Ομοιοπαθητικός
