Στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν, ο οικογενειακός γιατρός, δεν ήταν μόνο ο ιατρός του σώματος αλλά και της ψυχής, κατά το Ιπποκρατικό ρητό «Νους υγιής εν σώματι υγιεί». Οι ασθενείς είχαν την τάση να του εκμυστηρευτούν τα «προσωπικά» και «οικογενειακά» τους, αλλά και ο γιατρός τα ελάμβανε υπόψιν του στη διάγνωση και στη θεραπεία, δίνοντας όχι μόνο φάρμακα αλλά και συμβουλές. Ύστερα, ήρθε η υπερεξειδίκευση των γιατρών και η επικράτηση της Υλιστικής Σκέψης, ότι, δηλαδή, ο Άνθρωπος είναι μόνο Υλικό Σώμα και οι ψυχικές λειτουργίες είναι βιοχημικές λειτουργίες του εγκεφάλου.
Το σώμα παραδόθηκε στους γιατρούς και καρατομήθηκε σε ειδικότητες και υπο-ειδικότητες. Παθολόγος, γαστρεντερολόγος, ειδικός για τις ηπατίτιδες, ειδικός για την ηπατίτιδα B. Ο εγκέφαλος παραδόθηκε στους νευρολόγους και στους ψυχιάτρους της χημικής θεραπείας. Η ψυχή παραδόθηκε στους ψυχοθεραπευτές ψυχιάτρους, στους ψυχολόγους, ιερείς και φιλοσόφους.
Κανένας δεν είχε πλέον τη συνολική εικόνα της ψυχοσωματικής διαταραχής του ασθενούς. Κατόπιν, ήρθαν και οι πλείστες όσες εργαστηριακές εξετάσεις οι οποίες, δυστυχώς, συχνά λειτουργούν εις βάρος του ιστορικού. Πόνος στο πόδι, ακτινογραφία, πόνος στην κοιλιά, υπέρηχο. Δεν δίνεται βάρος στο πότε, που, πως, τι και κυρίως στο γιατί. Στενοχωρήθηκες από κάτι με το σύντροφο σου ή τα παιδιά σου; Στη δουλειά σου; Σε απασχολεί κάτι;
Θα μπορούσε να αντιτείνει κάποιος συνάδελφος ότι, «Γιατί να ρωτήσω τα προσωπικά και τα οικογενειακά, αφού οι εξετάσεις θα μου βάλουν τη διάγνωση της νόσου και θα δώσω τα αντίστοιχα φάρμακα; Τι σημασία έχει αν η νόσος αφορά τον κύριο Παπαδόπουλο ή τη δεσποινίδα Αλίκη;» Και, εν μέρει, θα είχε δίκιο. Γιατί με την επικράτηση της Υλιστικής Σκέψης και του Χημικού Συστήματος Θεραπείας στη σημερινή Ιατρική Επιστήμη, ο γιατρός επικεντρώνεται στο να «θεραπεύσει» την τοπική νόσο/όργανο/ιστό. Και, μάλιστα, αυτή η «θεραπεία» δρα επικεντρωμένα σε συγκεκριμένο ιστό/όργανο/οργανικό σύστημα. Δεν αφορά το σύνολο του σώματος, δεν αφορά το ψυχοσωματικό σύνολο, ούτε, βέβαια, το άτομο. Αφορά την «τάδε περίπτωση νόσου».
Επιπλέον, πολύ συχνά, δεν πρόκειται για ουσιαστική, ολιστική, ριζική και μόνιμη θεραπεία αλλά για καταστολή συμπτωμάτων ή της νόσου ή του ανοσολογικού συστήματος. Αυτή η τοπική δράση, αυτή η εξειδικευμένη «κύρια ενέργεια» είναι και η αιτία των υπόλοιπων αμέτρητων σοβαρών παρενεργειών (παρά-ενέργεια) που παρουσιάζουν τα χημικά φάρμακα. Επιπλέον, οι βαθύτερες αιτίες που προκαλούν την Ασθένεια ως όλον, δηλαδή, η Κληρονομικότητα και οι Ψυχικοί Παράγοντες, παραμένουν ανέγγιχτα. Γι’ αυτό και πάρα πολλά χημικά φάρμακα δίνονται για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα ή εφ’ όρου ζωής με αποτέλεσμα ακόμη περισσότερες παρενέργειες.
Ο σημερινός εξειδικευμένος γιατρός, το πολύ-πολύ να πει στον ασθενή του: «Διώξε το άγχος ή πήγαινε σε ψυχίατρο να σου δώσει ηρεμιστικά». Αλλά και ο ψυχίατρος, με τη χημική καταστολή του Εγκεφάλου δεν θα θεραπεύσει την Ψυχή του ασθενούς. Αυτό συνειδητοποίησε και ο σύγχρονος κλάδος της Ιατρικής Επιστήμης, η Ψυχοσωματική Ιατρική και διαπιστώνοντας ότι πλέον του 70% των νόσων είναι ψυχοσωματικές, συστήνει εύλογα τη θεραπεία του ασθενούς ως ψυχοσωματικού συνόλου.
Τα Ολιστικά Θεραπευτικά Συστήματα αντιμετωπίζουν τον ασθενή ως ψυχοσωματικό σύνολο αλλά και ως άτομο. Άλλωστε, και η σύγχρονη χημική θεραπευτική τάση είναι η παρασκευή εξατομικευμένων φαρμάκων για κάθε ασθενή. Ο ομοιοπαθητικός γιατρός ή ο βελονιστής γιατρός, όταν εφαρμόζουν ορθά τα θεραπευτικά τους συστήματα, ενδιαφέρονται για τα «προσωπικά» και «οικογενειακά» προβλήματα του ασθενούς τους. Όχι για να του κάνουν ψυχοθεραπεία, αν και θα τον ακούσουν με προσοχή και ενδιαφέρον, αλλά για να μπορέσουν να διαγνώσουν το «χαρακτήρα» του, τον τρόπο σκέψης και δράσης του.
Αυτό θα τους οδηγήσει στην ιδιοσυγκρασιακή εικόνα του, ούτως ώστε να επιλέξουν εκείνο το ιδιοσυγκρασιακό ενεργειακό φάρμακο (Ομοιοπαθητική) ή εκείνη την εξατομικευμένη ενεργειακή παρέμβαση (Βελονισμός) που, όντας όμοια με το «όλον», θα κινητοποιήσει όλους τους ψυχικούς και σωματικούς θεραπευτικούς μηχανισμούς του ατόμου.
Όταν είμαστε υγιείς όλο το 24ωρο, ακόμη και όταν κοιμόμαστε, είναι αυτοί οι φυσικά υπάρχοντες από το Δημιουργό, θεραπευτικοί και αυτορυθμιστικοί μηχανισμοί που μας κρατούν σε ισορροπία και υγεία, τόσο ψυχική όσο και σωματική. Όταν ζούμε αφύσικα και όταν κάνουμε λανθασμένες ψυχικές δράσεις, τότε πέφτει το άτομο ψυχοσωματικά και μπλοκάρει τη δράση τους με αποτέλεσμα την Ασθένεια του όλου και τις τοπικές νόσους στα πιο αδύνατα σημεία.
Θα μπορούσε, εύλογα, να πει κάποιος: «Δηλαδή, τι προτείνεις; Να καταργήσουμε τις ειδικότητες; Να καταργήσουμε το χημικό σύστημα θεραπείας και όλες τις προόδους, εργαστηριακές, εγχειρητικές και θεραπευτικές της Ιατρικής και να υιοθετήσουμε μόνο την Ομοιοπαθητική ή το Βελονισμό;»
Κάτι τέτοιο θα ήταν και ανέφικτο αλλά και σοβαρό λάθος στη σημερινή εποχή. Θα πρέπει αρχικά να ξεφύγουμε από την πλάνη της αντιπαράθεσης των διαφόρων Θεραπευτικών Συστημάτων. Τα Θεραπευτικά Συστήματα είναι όλα «παιδιά» της «μητέρας» Ιατρικής Επιστήμης. Είναι χρήσιμα εργαλεία στα χέρια του κάθε γιατρού. Ο γιατρός, είτε ονομάζεται κλασσικός, είτε ομοιοπαθητικός, είτε βελονιστής έχει την ίδια κοινή γνώση της Ανατομίας, Βιοχημείας, Φυσιολογίας και Παθολογίας. Το ουσιαστικό είναι το «γιατρός», ενώ το επίθετο προσδιορίζει πιο θεραπευτικό σύστημα κυρίως εξασκεί.
Δυστυχώς, σήμερα, έχει επικρατήσει τόσο στον ακαδημαϊκό χώρο όσο και στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, μόνο το Αλλοπαθητικό Θεραπευτικό Σύστημα των χημικών φαρμάκων και έχει εξορίσει όλα τα άλλα θεραπευτικά συστήματα ως μη επιστημονικά. Και, βέβαια, με τη σειρά τους, ορισμένοι φανατικοί «εναλλακτικοί» γιατροί, κακώς αρνούνται κάθε άλλο θεραπευτικό σύστημα.
Η λύση είναι να διδάσκονται όλα τα θεραπευτικά συστήματα στους φοιτητές Ιατρικής και ο γιατρός να έχει τη δυνατότητα να τα εφαρμόσει όλα. Ή, τουλάχιστον, να έχει τη βασική γνώση τους, ώστε να μην είναι φανατικός και να μπορεί να συνεργαστεί με όλους τους γιατρούς όλων των θεραπευτικών συστημάτων για το ψυχοσωματικό συμφέρον του ασθενούς.
Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό σήμερα με τα πολύπλοκα προβλήματα υγείας των ασθενών, δηλαδή, όλων μας. Ποιος δεν πάσχει σήμερα και στην ψυχή και στο σώμα; Ποιος από όλους μας δεν έχει «προσωπικά» και «οικογενειακά» προβλήματα; Και ποιος από μας τα θεωρεί λιγότερα σημαντικά από την κολίτιδα του, την υπέρταση του ή τις ημικρανίες του; Ή μήπως τα δεύτερα δεν είναι αποτελέσματα και των πρώτων;
Η θεώρηση του ατόμου ως Ψυχοσωματικό Όλον είναι το κλειδί για την υγεία και την ευτυχία του καθενός μας. Γι’ αυτό και είναι και το κλειδί για την όποια ιατρική παρέμβαση στην ασθένεια μας και στη δυστυχία μας!
Άθως Όθωνος
Ιατρός, πρόεδρος της Ομοιοπαθητικής Ακαδημίας
