Τα σχολεία άνοιξαν ή μήπως θα ξανακλείσουν; Τα κρούσματα μεγαλώνουν, τώρα αρρωσταίνουν και παιδιά. Τι χειμώνας μας περιμένει; Προπαντός ψυχραιμία δύναμη και θα το παλέψουμε και αυτό. Κυρίως οι γονείς που έχουν παιδιά στο σχολείο, να μην πανικοβάλλονται και αν βλέπουν ότι δεν μπορούν να διαχειριστούν τη κατάσταση, να ζητήσουν βοήθεια. Να εξωτερικεύσουν ότι βλέπουν και νοιώθουν. Ο χειμώνας όπως λέει και η ψυχολόγος που παραχωρεί αυτή τη συνέντευξη, η Νάντια Μάλλιου, θα είναι καλός γιατί πρέπει όλα να τα δούμε θετικά, αισιόδοξα και ψύχραιμα, είτε είμαστε εμβολιασμένοι είτε ανμεβολίαστοι. Να μην νοιώθουμε ενοχές για τις απώλειες δικών μας ανθρώπων και κυρίως να έχουμε το περιθώριο να διαχειριστούμε τόσο το πένθος όσο και την ευθύνη μας.
«Όλοι όσοι έχουν έρθει σε επαφή με γονείς και παιδιά ξέρουν ότι με το που εκφράστηκε η προοπτική να ανοίξουν τα σχολεία και μετά από αυτό, από τη μια υπήρχε ενθουσιασμός του στυλ «Ω τι καλά τα παιδιά θα βρεθούν στα θρανία ξανά,» αλλά παράλληλα υπάρχει ένα μούδιασμα. Είναι ένα αμάλγαμα ένα μπέρδεμα ανησυχίας, εγρήγορσης, έκπληξης και ξαφνιάσματος. Ο λόγος είναι ότι ενώ όλοι περίμεναν να ανοίξουν τα σχολεία, όπως και πραγματικά έγινε, και πως θα ληφθούν όλα τα μέτρα για να υπάρξει ασφάλεια, δεν έχουμε ωστόσο ηρεμήσει, ούτε μια στιγμή. Από την πρώτη εβδομάδα 3,500 τα κρούσματα. Οι γονείς δεν μπορούν να ησυχάσουν. Τα παιδιά των πρώτων τάξεων του δημοτικού ειδικά, δεν έχουν καμία αίσθηση των νούμερων και του τι συμβαίνει, αλλά οι γονείς είναι σε κατάσταση σχεδόν πανικού.
Κάθε νέα σχολική χρονιά, έχει εγρήγορση ενθουσιασμό μια χαρά για το νέο ξεκίνημα, η φρεσκαδούρα της νέας χρονιάς. Δεν παρατηρείται αυτό. Αντιθέτως, κυριαρχεί το μούδιασμα, η αμφιβολία του δεν ξέρω πώς να αντιδράσω. Έχω μια σειρά από κανόνες και κανονισμούς που πρέπει να ακολουθήσω, και δίπλα είναι οι πληροφορίες και τα νούμερα που απειλητικά μας βομβαρδίζουν. Δεν ξέρουμε τι μέλλει γενέσθαι και δεν είναι μόνο αυτό, αλλά και το τραύμα που ήδη έχουμε βιώσει δεν έχει αναρρώσει μέσα μας. Νομίζω ότι τώρα παρά το ότι τα σχολεία άνοιξαν είμαστε σε δυσμενέστερη θέση.»
Όπως λέει η κα Μάλλιου, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γονείς και εκπαιδευτικοί αναλώνονται στο να μαλώνουν για όλα αυτά που δυστυχώς είναι η πραγματικότητα.
«Ως ψυχολόγος αλλά και ως άνθρωπος πιστεύω ότι πρέπει να επικρατήσει η ψυχραιμία και έτσι να δούμε τα πράγματα, να πάρουμε μια βαθιά ανάσα και να αποστασιοποιηθούμε για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε, όμως θαρρώ ότι δεν είναι εύκολο.
Το άγχος είναι ο αδιόρατος και μη πραγματικός φόβος, γι’ αυτό που μπορεί να συμβεί αλλά δεν ξέρουμε ποιο είναι ακριβώς αυτό, αλλά όλο το σκηνικό μας βάζει σε ετοιμότητα να αντιδράσουμε άρα σε συνεχή εγρήγορση, χωρίς να βλέπουμε καθαρά. Είναι στάση μάχης και ετοιμότητας. Μιλάω καθημερινά με ανασφαλείς και φοβισμένους γονείς.
Μου έτυχε μια μαμά ενός 13χρονου κοριτσιού που πήγε να εμβολιάσει το παιδί της, προκειμένου να νοιώσει η ίδια κατά δική της ομολογία, αλλά και το παιδί πιο ασφαλές, αλλά η μαμά δεν βίωσε την εμπειρία εμβολιασμού, που εκείνη είχε στο μυαλό της, το παιδί ήταν πάρα πολύ ήρεμο και άνετο, εκείνη σε έκρυθμη κατάσταση, απειλούσε με καταγγελίες όλο το προσωπικό, και δεν μπορούσε να ηρεμήσει. Δεν μπορούσε να αποκωδικοποιήσει πληροφορίες, παραινέσεις, αγωνία, φόβο και ανασφάλεια μαζί.
Οι κρίσεις πανικού πάνε προς το κομμάτι της ψυχοπαθολογίας αλλά κρίσεις άγχους σίγουρα βλέπουμε. Αγχωμένοι γονείς αλλά και παιδιά δεν μπορούν να χαρούν τις πρώτες βδομάδες του σχολείου τους. Δεν είναι οι βδομάδες προσαρμογής για να μπουν και πάλι μετά τις διακοπές στη ρουτίνα του σχολείου και του διαβάσματος.
Είναι μουδιασμένοι. Ο κόσμος δεν περίμενε ν ανοίξουν τα σχολεία. Περίμεναν ότι σε τρεις μέρες θα κλείσουν λόγω κρουσμάτων.
Άλλοι έχουν πρακτικό και ανοικτό μυαλό , άλλοι από μόνοι τους δεν μπορούν να αντέξουν και ζητούν συμβουλές και άλλοι είναι οι διαβασμένοι που από καιρό έχουν ζητήσει βοήθεια. Έχουν δουλέψει με τον εαυτό τους με προεργασία.
Όμως προεξάρχουσα φοβία είναι το τι θα γίνει αν κολλήσει το παιδί μου, ή αν κολλήσω εγώ ή αν ο κορωνοιός έρθει στη τάξη, Τώρα ζούμε και το διχασμό των εμβολιασμένων και μη, αρνητών και μη που είναι και πολύ trendy, κάτι που υποδηλώνει ότι έχει ξεφύγει η κατάσταση δίνοντας άλλη εικόνα στο ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς. Όλα αυτά όσο μιλάμε για τη πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Για τα παιδιά του πανεπιστημίου είναι άλλο το τοπίο. Οι γονείς έχουν μπλέξει και σε άλλα μονοπάτια. Έχουν φοβίες αν θα ανοίξουν τα πανεπιστήμια, αν θα υπάρχουν επαρκή μέτρα. Από την άλλη κατηγορούνται οι νέοι 18 με 25 ότι είναι ανεμβολίαστοι και αυτοί μεταφέρουν τον ιό στο σπίτι και σε πιο ηλικιωμένα άτομα, ή στην κοινότητα, γιατί κάνουν πάρτι και συναθροίζονται, τόσα πολλά και όλα πρωτόγνωρα. Πέρσι τέτοια εποχή είχαμε άλλη πραγματικότητα , τώρα περιμένουμε την κανονικότητα.
Η απώλεια ενός ανθρώπου από κορωνοιό είναι πολύ ιδιαίτερο θέμα. Κουβαλάει πολύ βάρος και ευθύνη. Χάνεται μία ζωή, και ειδικά στη κοινωνία μας όπου η απώλεια και το πένθος υποστηρίζεται, από ήθη και έθιμα, η κοινωνία και το περιβάλλον συμπαρίστανται, όμως αν κάποιος χαθεί από κορωνοιό μπαίνουν τα ζητήματα πέραν της απώλειας, ήταν εμβολιασμένος ή όχι, είχε άλλα νοσήματα, ήταν μεγάλος, πως κόλλησε, ένα ολόκληρο σκηνικό. Έρχονται στους ψυχολόγους άτομα που έχουν χάσει δικούς τους και δεν μπορούν να διαχειριστούν τις ερωτήσεις και τις κατηγορίες γιατί είναι ανεμβολίαστος ο θανών, και πως το τόλμησε αυτό ή τι ευθύνη φέρει. Αυτός δε που έχασε τον δικό του άνθρωπο δεν έχει το χρόνο και το χώρο να θρηνήσει να βιώσει το τραύμα και την απώλεια. Δέχεται τεράστια κοινωνική πίεση. Όλα αυτά είναι ανεπίτρεπτα. Όταν χάνεται μια ζωή είναι απώλεια τελεία και παύλα. Οι οικογένειες αποφεύγουν να πουν την πραγματική αιτία θανάτου για να μην κουβαλήσουν μετά το στίγμα της ευθύνης και την υποχρέωση της απολογίας. Όταν η απώλεια δεν μας αφορά γινόμαστε πολύ σκληροί.»
Όσο για το χειμώνα που μπαίνει η κα Μάλλιου λέει:
Το βλέπω φύσει και θέσει. Ως θέσει θα είναι δύσκολος, αλλά θα το παλέψουμε. Φύσει θα το δω κάπως αισιόδοξα γιατί είμαι άνθρωπος θετικός. Θα τα καταφέρουμε με δικές μας αντοχές ή με βοήθεια. Θα είναι καλός ο χειμώνας μας.
