Ζαχαρένια Γουβαλάρη: Δεν είναι τα pattern που μας δίνουν νόημα στη ζωή μας. Η επαναλαμβανόμενη κυκλική κίνηση, η απομίμηση ενός σχεδίου. Δεν είναι ότι βιώσαμε, ή ότι συνηθίσαμε να βλέπουμε και αναπαράγουμε από το παρελθόν. Δεν είναι κίνηση προς τον εαυτό, αλλά κίνηση προς τα εμπρός.
Τα παιδιά σήμερα το ίδιο και οι ενήλικες αναζητούν πρότυπο. Δεν αναζητούν πρόσωπο αλλά συμβολικό ρόλο, συμβολικό πρότυπο. Την καρδιά κάθε αυθεντικής διαδικασίας διαμόρφωσης. Επιθυμούν τον πλούτο της ζωής.
Η εποχή που ήταν αρκετό να μπει μέσα στο σπίτι ο πατέρας και να επικρατήσει άκρα ησυχία έχει παρέλθει. Η δύναμη της αυθεντίας έχει μετατραπεί σε δύναμη της πράξης. Ο γονιός πια χρειάζεται να αντιμετωπίσει τον εαυτό του για να αντιμετωπίσει το παιδί του με τον άξιο σεβασμού λόγο του. Οι νόμοι έχουν καταργηθεί.
Οι παραδοσιακά βαθιά ιεραρχικές σχέσεις λοιπόν βρήκαν τοίχος, ο ενοχικός σεβασμός και η υπακοή χωρίς κριτική σκέψη, με τις ριζωμένες συγκρούσεις που εμποδίζουν την επιθυμία και την πραγμάτωσή της έχουν λάβει τέλος.
Εξίσου και η σύγχρονη εξύψωση του εγώ, η κυνική επιβεβαίωση του εαυτού μέσα σε μια σχέση, οι selfies που ορίζoυν την αποσύνδεση, την καθαρή απουσία επαφής ανάμεσα στον έναν και τον άλλον, τη ρήξη του δεσμού φθίνουν. Η χρήση του λόγου έχασε τη βαρύτητά του και η γνώση δεν μετουσιώθηκε. Η απειθαρχία και η απόσταση από τη δέσμευση βασανίζουν.
Το αποτέλεσμα ανά τις γενεές παραμένει ίδιο, απόσταση. Όσο αποσυρόμαστε από τους πραγματικούς κόσμους μορφωτικής διάστασης, τόσο θα συναντάμε άλλους απομονωμένους και στενούς κόσμους τεχνολογίας, τηλεματικούς, άχρωμους και στείρους. Εκεί απ’όπου θα παρασυρόμαστε σε υπερηδονισμό κατανάλωσης και άδειασμα ιδεών ή επαναπαυμένο υποτονικό μυθοπλαστικό δημιούργημα για ζωή. Ζωή χωρίς ζωή, αναπνοή χωρίς νόημα. Άδεια σαγηνευτική δύναμη απόλαυσης χωρίς περιεχόμενο, υπνωτισμένης και παραμορφωτικής λειτουργίας.
Ζαχαρένια Γουβαλάρη
Κοινωνική Λειτουργός
MSc Οικογενειακή Σύμβουλος
MSc Διοικητής Υγείας
