Πολλοί αναρωτιούνται αν τι κάπνισμα είναι όντως βλαβερό ή είναι κι αυτό ένα παιχνίδι των γιατρών για να μας βάζουν απαγορευτικά στα τόσα που έχει η ζωή και αυτό δεν το αντέχουμε.
Θα σας πω την προσωπική μου εμπειρία. Είχα έναν πατέρα που τον λάτρευα όπως πολλές κόρες. ¨Ήταν το ίδανλμά μου ο ήρωάς μου η ίσαλος γραμμή στο καράβι της ζωής μου. Κάπνιζε τέσσερα με πέντε πακέτα την ημέρα. Άλλα τα κάπνιζε άλλα τα ανέπνεε και άλλα έτρωγε το τασάκι που πάντα ήταν γεμάτο. Ευτύχησα να δουλέψω μαζί του κοντά του δέκα χρόνια. Τον έζησα στην έντασή του και την αγωνία του. ΤΟ τσιγάρο ήταν η παρηγοριά του η δύναμή του αυτό που γούσταρε όταν ξεκουραζόταν μαζί με έναν βαρύ γλυκό ελληνικό. Λιπόσαρκος ο μπαμπάς μου και νευρώδης. Έτσι έπαθε ένα καρδιακό επεισόδιο ελαφρύ και ξαφνικά τον είδα στα 64 χρόνια του ν αναρωτιέται αν είναι δυαντόν να πάθει κάτι αυτός που ήταν ο συντρέχτης όλων.
Ακόμα και τα χάπια του τα έπαιρνε στο υπόγειο του μαγαζιού στα κρυφά να μην τον δει κανένας ότι είχε αυτή την αδυναμία. Προσπάθησε να μετριάσει το τσιγάρο. Στο τέλος δεν του έλεγα τίποτα μόνο τον κοίταζα. Καταλάβαινε . Δεν τα καπνίζω μου έλεγε προσφέρω και στους πελάτες. Εμείς τον μισό Παπαστράτο είχαμε προσφέρει με βάση τα λεγόμενά του. Ώσπου στα 65 χρόνια του ήρθε ένα εγκεφαλικό βαρύ αιμορραγικό. Όσο άντεχε παρά το γεγονός ότι ήταν σε εξέλιξη το εγκεφαλικό έφερε το αυτοκίνητο από το μαγαζί στο σπίτι και τα τελευταία λόγια του πριν πάει στο νοσοκομείο ήταν να ξεκουραστώ λίγο.
Έκτοτε ξεκουράστηκε για πάντα. Του έκαναν επέμβαση στον Ευαγγελισμό, άντεξε μια βδομάδα δεν ανένηψε ποτέ. Έτσι τον έχασα από το τσιγάρο. Αγγειακός ασθενής αλλά ο μεγάλος εχθρός ήταν το τσιγάρο.
Η μαμά μου της οποίας ο μπαμπάς μου έμαθε να καπνίζει κατάφερε ίσα και με ενάμισυ πακέτο την ημέρα. Καμιά φορά και δύο. Δούλευε και σε αυτής τον οργανισμό ύπουλα στα κρυφά. Της έκανε υπέρταση μετά διαβήτη και ισχαιμία. Μέχρι που την οδήγησε σε εγκεφαλικό. Άντεξε κατάκοιτη ακίνητη στην αριστερή της πλευρά 3 χρόνια και οκτώ μήνες. Το τσιγάρο λοιπόν ήταν πάλι απέναντί μου. Ο καπνός είχε μπει για τα καλά στο σπίτι μας.
Μην με ρωτήσετε αν κάπνισα ποτέ ή αν καπνίζω. Είπα κάποτε στους γονείς μου πως με τέτοια προπαιδεία μέσα στο σπίτι δεν΄μπορώ να ξεκινήσω τσιγάρο θα πάω κατευθείαν στο χασίς.
Δεν κάπνισα ποτέ. Δεν το ζήτησα ποτέ. Πάντα καταλάβαινα όμως τους καπνιστές. Τους είχα μέσα στο σπίτι μου. Και μετά? όχι ούτε μετά το ξεκίνησα ούτε η αδελφή μου. Ούτε στα πιο δύσκολα της ζωής μου δεν το έβαλα πάνω από την αδυναμία της στιγμής. Βέβαια υπάρχει και μια άλλη αιτία.
ΦΟβάμαι τη φωτιά. Ποιός θα μου άναβε το τσιγάρο κάθε φορά. Θυμάμαι μια φορά είχα πάει στο νεκροταφείο ν ανάψω το καντήλι του πατέρα μου. Αύγουστος μήνας ντάλα μεσημέρι. Κι εγώ βγήκα με ένα κερί στον κεντρικό διάδρομο μήπως βρω έναν άνθρωπο να μου ανάψει πρώτα το κερί κι εγώ μετά το καντήλι. Μου το άναψε ένας ιερέας. Από τι έφυγε μου είπε? από το τσιγάρο του είπα και είχα επίγνωση.
Είχε ένα πακέτο στην τσέπη του. Τον είδα από μακριά που το τσαλάκωσε στη χούφτα του και το πέταξε στον πρώτο κάδο. Όλοι έχουμε τον διάβολο να τον πολεμάμε ο καθένας με το δικό του τρόπο.
Δεν έχω άλλα να πω για την παγκόσμια ημέρα κατά του καπνίσματος. Μόνο πως αν τσιγάρο ήταν άνθρωπος θα τον είχα σκοτώσει πριν σκοτώσει τους δικούς μου.
