Πολιτικές αποφάσεις που οδηγούν κοινωνικά ευπαθείς ομάδες να ψάχνουν τα φάρμακά τους στα κοινωνικά φαρμακεία

Κατά την διάρκεια της κρίσης, έχουν ληφθεί μια σειρά πολιτικών αποφάσεων, οι οποίες επηρεάζουν άμεσα την πρόσβαση χιλιάδων συνανθρώπων μας στα φάρμακα που χρειάζονται.

Οι πολιτικές αποφάσεις στον τομέα της υγείας είναι οι ακόλουθες:

1. Η ασφαλιστική τιμή (ή τιμή αναφοράς) από το κράτος είναι μικρότερη από την λιανική τιμή φαρμάκου σε πολλά φάρμακα.
2. Οι αυξήσεις στις τιμές των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων.
3. Τα διαφορετικά ποσοστά συμμετοχής στο κόστος φαρμάκων για τον ίδιο ασθενή.
4. Η διακοπή της χορήγησης κάποιων κατηγοριών φαρμάκων από τα νοσοκομεία στους ανασφάλιστους.
5. Η πολιτική υπέρ γενοσήμων φαρμάκων περιλαμβάνει μεγαλύτερη επιβάρυνση για πρωτότυπα, τα οποία κάποιοι γιατροί συνεχίζουν να συνταγογραφούν.
6. Η διακοπή χορήγησης ΑΜΚΑ σε αιτούντες άσυλο.
7. Οι μειώσεις στο εισόδημα ανθρώπων που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες (μείωση συντάξεων και επιδομάτων).
8. Η κατάργηση του ΕΚΑΣ.
9. Οι δυσμενείς οικονομικές αποφάσεις, οδήγησαν ανθρώπους να ψάχνουν τρόπους να εξοικονομήσουν χρήματα ακόμη και για θέματα υγείας

   Για να εξασφαλίσουν τα φάρμακά τους οι άνθρωποι που ανήκουν σε κοινωνικά ευπαθείς ομάδες, έγιναν κάποιες προσπάθειες ανακούφισής τους, με βασικότερη τη μηδενική συμμετοχή στα φάρμακα. Ωστόσο υπάρχουν τα ακόλουθα εμπόδια, που οδηγούν στην οικονομική επιβάρυνσή τους:

   1. Υπάρχουν φάρμακα, στα οποία δεν υπάρχει γενόσημο ούτε αποζημιώνονται πλήρως από τον ασφαλιστικό φορέα, με αποτέλεσμα ο ασθενής να πρέπει να πληρώσει συμμετοχή.
   2. Σε πολλές περιπτώσεις, προκύπτει κόστος εκτέλεσης για κάθε συνταγή αξίας 1 ευρώ, που για κάποιους είναι απαγορευτικό.
   3. Στην συνταγή, περιλαμβάνονται ταυτόχρονα φάρμακα με 25% συμμετοχή.
   4. Η έκδοση ηλεκτρονικής συνταγής στους ανασφάλιστους στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας και σε δημόσια νοσοκομεία, γίνεται κατόπιν ραντεβού τα οποία καθυστερούν χρονικά ή και ακυρώνονται.
   5. Τα νοσοκομεία δεν εξυπηρετούν πάντα τους ασθενείς (λόγω ελλείψεων σε φάρμακα ή φόρτου εργασίας).
   6. Ασθενείς δεν είναι πλήρως ενημερωμένοι για το τι δικαιούνται δωρεάν.
   7. Ασθενείς χρειάζονται και παραφάρμακα ή υγειονομικό υλικό το οποίο δεν συνταγογραφείται και δεν αποζημιώνεται απο τον ΕΟΠΥΥ. Είναι πιο πρακτικό να τα αναζητούν όλα μαζί αρχικά στα κοινωνικά φαρμακεία.

      Παράλληλα, ο τρόπος λειτουργίας των κοινωνικών φαρμακείων, εκτός του ότι δίνει λύση στα παραπάνω προβλήματα, προσφέρει και επιπλέον πλεονεκτήματα. Συγκεκριμένα:

      1. Τα κοινωνικά φαρμακεία, παρέχουν εντελώς δωρεάν υπηρεσίες και προϊόντα σε όλους τους ασθενείς που πληρούν τα κοινωνικά κριτήρια που έχουν ορίσει.
      2. Τα κοινωνικά φαρμακεία δέχονται χειρόγραφες συνταγές.
      3. Τα κοινωνικά φαρμακεία βρίσκονται σε κοντινή απόσταση (στο γεωγραφικό όριο του δήμου) σε σχέση με νοσοκομεία ή κέντρα υγείας.
      4. Στα περισσότερα κοινωνικά φαρμακεία, προσφέρουν υπηρεσίες και κοινωνικοί λειτουργοί. Συγκεκριμένα, ενημερώνουν τους ασθενείς για τα δικαιώματά τους στο εθνικό σύστημα υγείας και τους παραπέμπουν σε άλλες υπηρεσίες ή ειδικότητες, προσφέροντας έτσι μια πιο ολιστική προσέγγιση όσον αφορά στην υγεία του πολίτη.

       

      Ως αποτέλεσμα, το 68,5% των αναγκών σε φάρμακα των κοινωνικά ευπαθών ομάδων, καλύπτεται μέσω των κοινωνικών φαρμακείων.