Ο πόνος είναι ο μεγαλύτερος τρομοκράτης, αυτός που καταβάλει το σώμα και σε τελική ανάλυση την ίδια την ψυχή. Είναι αυτός που δύσκολα αντιμετωπίζεται, και από όσους υποφέρουν από αυτόν, μόνο οι μισοί ζητούν βοήθεια και από αυτούς οι μισοί μόνο, βελτιώνουν την κατάσταση της υγείας τους και τους σώματός τους. Όλο και περισσότεροι ορθοπεδικοί και ρευματολόγοι συνεργάζονται με ψυχολόγους και η κλασική δυτική ιατρική με μεθόδους που μέχρι πρότινος στιγμάτιζε όπως η βελονοθεραπεία ή η βοτανοθεραπεία με μόνο στόχο την ίαση ή ακόμα και την πρόσκαιρη ανακούφιση

, αφού τα σκευάσματα που κυκλοφορούν έχουν βραχύβια αποτελέσματα και πάμπολλες παρενέργειες συχνά δυσβάσταχτες από τον ασθενή. Ωστόσο φαρμακευτικά ακολουθούμε τις συμβουλές του Ιπποκράτη που έβραζε φλοιό και φύλλα της ιτιάς για την ανακούφιση του όποιου μυοσκελετικού πόνου, ή και των Μάγιας που συνδύαζαν τις πολύ καυτερές πιπεριές με σοκολάτα, όχι πάντα για να κατευνάσουν τον πόνο αλλά και ως άριστο αφροδισιακό.

Χρόνιος πόνος είναι αυτός που διαρκεί περισσότερο από τρεις μήνες όπως τόνισε σε συνέντευξη τύπου ο ρευματολόγος δρ. Αχιλλέας Ε. Γεωργιάδης αντιπρόεδρος της επιστημονικής εταιρείας για την μυοσκελετική υγεία. Δυστυχώς όπως αναφέρουν πρόσφατες μελέτες το 30% του ελληνικού πληθυσμού δηλαδή περίπου τρία εκατομμύρια έλληνες πάσχουν από χρόνιο πόνο.  Ενώ ο οξύς ή μικρής

διάρκειας πόνος, είναι σαφώς προστατευτικός και προειδοποιεί το άτομο για κάποια

δυσλειτουργία του οργανισμού του, ο χρόνιος πόνος δεν είναι καθόλου χρήσιμος και όπως

πίστευαν οι αρχαίοι, αποτελεί την τιμωρία των θεών στους ανθρώπους. Υπάρχουν πολλά είδη χρόνιου πόνου. Ο πιο συχνός είναι ο νευροπαθητικός, δηλαδή ο

πόνος που οφείλεται σε κάποια βλάβη μιας περιοχής του νευρικού συστήματος. Πιο περίπλοκος, όμως, είναι ο περιφερικός νευροπαθητικός πόνος, δηλαδή αυτός που εντοπίζεται στα περιφερικά νεύρα.

 

Χρόνιος πόνος θεωρείται:

 

  • • η χρόνια οσφυαλγία,
  • • η χρόνια ισχιαλγία
  • • το αυχενικό σύνδρομο
  • • η διαβητική νευροπάθεια
  • • η χρόνια οστεοαρθρίτιδα των γονάτων
  • • η μεθερπητική νευραλγία
  • • ο καρκινικός πόνος
  • • ο μετεγχειρητικός πόνος κ.α.

Η θεραπεία όλων αυτών των επώδυνων συνδρόμων είναι εξαιρετικά δύσκολη. Αρκεί να

αναφέρει κανείς ότι εάν κάποιος χρησιμοποιήσει όλες τις υπάρχουσες θεραπείες, ακόμη

και σε συνδυασμούς, τότε θα κατορθώσει να βελτιώσει μόνο το 50% του πόνου, στο 50%

των ασθενών. Οι υπόλοιποι θα εξακολουθήσουν να πονούν.

Τεχνολογία αιχμής και παραδοσιακές θεραπείες, ενάντια στον Χρόνιο Πόνο

Ωστόσο στις μέρες μας, οι δυνατότητες της θεραπευτικής φαίνονται σημαντικά

βελτιωμένες. Και αυτό χάρη στη σύγχρονη φαρμακολογία, η οποία συνδυάζει εντυπωσιακά

τα ευρήματα της μοριακής βιολογίας με αυτά της τεχνολογίας αιχμής. Παράλληλα, όμως, η

θεραπευτική επανεξετάζει τις παλαιές, τεκμηριωμένες από την μακροχρόνια εμπειρία,

θεραπείες και προσπαθεί να τις ερμηνεύσει και να βελτιώσει την απόδοσή τους.

Μια τέτοια προσπάθεια έχει να κάνει με την εδώ και 6.000 χρόνια γνωστή από τους Μάγια

κόκκινη πιπεριά, η οποία έχει αναλγητικές ιδιότητες, και γι αυτό την χρησιμοποιούσαν για

οδοντικούς και άλλους πόνους. Την πιπεριά ‐ όπως και άλλα φυτά της Κεντρικής Αμερικής ‐

την έφερε ο γιατρός του Κολόμβου στην Ευρώπη. Γύρω στο 1800 μ.Χ. οι γιατροί της εποχής

χρησιμοποιούσαν ήδη την αλοιφή της πιπεριάς σαν παυσίπονο στους πόνους των

αρθρώσεων και των μυών. Μια πρακτική που εφαρμόζεται μέχρι σήμερα με πολύ καλά

αποτελέσματα.

Εκτός από την κόκκινη πιπεριά, που αποτελεί ισχυρότατο αναλγητικό, άλλα παραδείγματα

γνωστών αναλγητικών φαρμάκων που προήλθαν από φυτά είναι η ασπιρίνη, που

προέρχεται από την ιτιά, αλλά κυρίως το όπιο, ισχυρό αναλγητικό φάρμακο, που προήλθε

από την παπαρούνα.__

Από τι  προέρχεται όμως αυτό που λέμε πόνος και πώς κατηγοριοποιείται.

Πολλοί επιστήμονες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι όλα τα γεννάει ο νους και το άγχος έχει

τη μερίδα του λέοντος στο να κάνει το σώμα να γεννά πόνο. Και ενώ, υπό φυσιολογικές συνθήκες,

κάθε Χρόνιος Πόνος θα αντιμετωπίζονταν ως απλό ιατρικό πρόβλημα, έχει παρατηρηθεί από την

κλινική εμπειρία ότι κάτω από συνθήκες έντονου άγχους και εργασιακής ανασφάλειας, μπορεί να

εξελιχθεί σε σοβαρή χρόνια νόσο, με σοβαρές επιπτώσεις στην ποιότητα ζωής του πάσχοντος αλλά

και των οικείων του.

Όταν ο «προστατευτικός πόνος» γίνεται χρόνιος και καταστροφικός

Οποιοσδήποτε πόνος στο σώμα του ανθρώπου ξεκινά από την περιφέρεια, (δέρμα,

εσωτερικά όργανα) και καταλήγει στον εγκέφαλο. Ο εγκέφαλος, αφού ενημερωθεί και

αξιολογήσει τον πόνο, αντιδρά είτε θετικά, μειώνοντας την έντασή του, είτε αρνητικά,

απλώνοντας το ερέθισμα σε άλλες περιοχές του, μετατρέποντας έτσι μια απλή αίσθηση σε

συναίσθημα που περιέχει δυσάρεστες παραμέτρους, π.χ. άγχος, οργή κ.α.

Ο πόνος τελικά όπως ανέφερε στην ίδια συνέντευξη ο κ. Πατούλης που η ιατρική του ιδιότητα είναι ορθοπεδικός, είναι μια σωματική προστατευτική αίσθηση, η οποία, όμως, όταν χρονίσει,

οδηγεί στην απραξία, στην κοινωνική απομόνωση και τελικά στην φαρμακευτική εξάρτηση.

Σαφής σχέση του Χρόνιου Πόνου με το άγχος και τις διαταραχές της διάθεσης

Στατιστικές δείχνουν ότι άτομα που έπασχαν από χρόνιο πόνο, είχαν τρεις φορές

μεγαλύτερο κίνδυνο να αναπτύξουν διαταραχές της διάθεσης και αδυναμία ελέγχου του

άγχους.

Το κλειδί της λύσης του γόρδιου δεσμού φαίνεται ν ανήκει στην ψυχολογία όπως ανέφερε η ψυχολόγος κα Καλλιόπη Μπούσια αφού τα συνοδά του πόνου ή αυτά που έχουν άμεση σχέση με αυτόν είναι η κατάθλιψη και η μη διάθεση για δράση ζωή ακόμα και σεξουαλική συμμετοχή.

 

Άτομα που έπασχαν από κατάθλιψη είχαν τρεις φορές μεγαλύτερο κίνδυνο να εξελίξουν

έναν οξύ πόνο σε χρόνιο.

Η πιο συχνή μορφή χρόνιου πόνου είναι αυτή που χαρακτηρίζει τη χρόνια οσφυαλγία, μια

νόσο από την οποία πάσχει το 1/3 του πληθυσμού των αναπτυγμένων χωρών. Οι

στατιστικές λένε ότι μόνο το 40% από αυτές έχουν κάποιο συγκεκριμένο αίτιο, ενώ το 30%

από αυτές οφείλονται σε ψυχολογικά αίτια.

Ο ασθενής αυτός παρουσιάζει κλινικά, πλην

της έντονης οσφυαλγίας: αϋπνίες, ανορεξία, αίσθημα χρόνιας κόπωσης, ευερεθιστότητα,

χρόνιο άγχος και πολλά άλλα καταθλιπτικά συμπτώματα, με τελικό αποτέλεσμα την

προοδευτική επιδείνωση της ποιότητας της ζωής του.

Ο συνδυασμός αντικαταθλιπτικών φαρμάκων και αναλγητικών ήταν η μέχρι σήμερα

προτεινόμενη θεραπευτική λύση.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα, σε χρόνια χορήγηση, έχουν

σημαντικές ανεπιθύμητες ενέργειες.

#########