Ένα ζευγάρι, αποφασίζει να κάνει το πείραμα του να επιβιώσει σε μια φαινομενικά εξωσυζυγική σχέση όπου απομυθοποιούνται τα κλισέ του έγγαμου βίου. Οι “παράνομοι” εραστές συναντιώνται κάθε βδομάδα σε ένα φτηνό ξενοδοχείο ημιδιαμονής και μόνη τους υπόσχεση είναι η συνεύρεσή τους χωρίς να αναφέρουν τίποτα από την συζυγική τους ζωής.
Η γυναίκα δεν το πετυχαίνει πάντα. Απομυθοποιεί στα μάτια του εραστή της τον άντρα της. Εκείνος δεν δουλεύει, εκείνη βγαίνει στην αγορά να παλέψει για την οικογένειά τους και τον γιό τους τη μόνη χαρά της ζωής τους.
Όσο κι αν δεν θέλει εκείνος να φέρνει τα προσωπικά του μέσα στην ολιγόωρη συνάντησή τους ωστόσο λυγάει από τα τηλέφωνα του γιού του. Και μετά τι? Εκεί που ο θεατής έχει αρχίσει ν αναγνωρίζει ίσως και δικά του περιστατικά ζωής ή τουλάχιστον να έχει παραδεχτεί ότι κι αυτός σκέφτηκε κάπως έτσι, κι εγώ στην αρχή αντιδρώ στην εξωσυζυγική συνεύρεση, στο τέλος μένει άφωνος μέσα από την κάθαρση λύση του έργου.
Όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε είναι ένα ψυχόδραμα, είναι η στιγμή που πέφτει ο εγωισμός των συνέταιρων της οικογένειας των εραστών. Κατεβαίνει από το βάθρο του ο καθένας και αγγίζει τον άλλον. Ναι κάνω λάθη, παραδέχονται, έκανα και θα εξακολουθήσω ενδεχομένως να κάνω. Όμως δεν ζητάω τίποτα άλλο από το Να σου κρατάω το χέρι. Πόσο σημαντικό στις μέρες μας. Ναι τσακωνόμαστε, σκοτωνόμαστε, έχουμε διαφωνίες, για τα παιδιά μας, το πως τα μεγαλώνουμ,ε το πως διαμορφώνουμε τη ζωή μας, το πως δουλεύουμε, αλλά κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου.
Τίποτα πιο σημαντικό από αυτό στις σχέσεις των ανθρώπων. Να κρατάνε το χέρι ο ένας του άλλου, έχοντας πετάξει τη μάσκα της φαινομενικής αυτάρκειας το προσωπείο του εγωισμού. Αυτό που λένε κάποιοι “ναι μπορώ να ζήσω και χωρίς εσένα, να τα καταφέρω και χωρίς εσένα”. Ε κυρίες και κύριοι ναι μπορούμε να ζήσουμε έτσι, αλλά οι φτερούγες έχουν σπάσει. Και σημασία έχει να είναι γερές οι φτερούγες σου, ακόμα και αν δεν πετάξεις ποτέ. Σημασία έχει να είσαι ολοκληρωμένη προσωπικότητα μέσα στη σχέση, και κυρίως να μην ξεχνάς ότι για να είσαι ολοκληρωμένη προσωπικότητα έχεις ανάγκη τον άλλον, τον απέναντι, τον σύντροφο, έστω και αν σου κρατάει μόνο το χέρι. Είναι μεγάλη δύναμη αυτό. Το βάλσαμο της ψυχολογίας, το κράτημα της ψυχής σ αυτό που λέγεται σώμα.
Σε τελική ανάλυση, όλοι έχουμε ανάγκη όλους, αλλά πρωτίστως τον σύντροφο για να σου κρατάει το χέρι στα δύσκολα και τα εύκολα, για να δείτε μαζί να μεγαλώνουν τα παιδιά σας και η μεταξύ σας σχέση να ωριμάζει καθημερινά.
