Από το 1550πΧ που ο Αρεταίος είπε ότι διαβήτης είναι εκείνη η κατάσταση κατά την οποία το νερό διαβαίνει από το σώμα και δεν στέκεται προκαλώντας πολλά άλλα προβλήματα, έχουν γραφτεί πάρα πολλά και εκατομμύρια άτομα σε όλο τον κόσμο έχουν χάσει τη ζωή τους από την ίδια την ασθένεια ή από υποτροπές της. Για την πολύ σοβαρή αυτή πάθηση που απασχολεί περίπου ενάμιση εκατομμύριο έλληνες είτε το ξέρουν είτε όχι μίλησε ο παθολόγος διαβητολόγος Δρ. Ιωάννης Ντούπης στην Αθηναική λέσχη σε εκλεκτό ακροατήριο.Ο Ιπποκράτης χαρακτήρισε την πάθηση ως την κατάσταση εκείνη κατά την οποία το σώμα λιώνει στα ούρα. Σήμερα μιλάμε για μια παγκόσμια επιδημία με πρωταθλητές του κινέζους. Στη Μέση Ανατολή πάσχουν 78 εκατομμύρια άτομα και μέχρι το 2040 θα έχουν διπλασιαστεί. Ο διαβήτης έχει αναγκάσει γιατρούς ερευνητές και ασθενείς να ξοδέψουν πάρα πολλά χρήματα χωρίς όμως να βρουν μια λύση στο πρόβλημα παρά μόνο την μερική αντιμετώπισή του. Μπορεί η παχυσαρκία να συμβάλει στην πάθηση αλλά και πολύ αδύνατα άτομα όπως η Αντζελίνα Τζολί μπορεί να πάσχουν από αυτήν.
Η ασθένεια δεν πονάει και έτσι ένας στους δύο δεν γνωρίζει ότι πάσχει από αυτήν. Το γνωρίζει συνήθως όταν είναι αργά και έχουν εμφανιστεί επιπλοκές μικροαγγειακές ή μακροαγγειακές. Σε ορισμένα κράτη το 78% των ασθενών είναι αρρύθμιστοι και στη χώρα μας περίπου οι μισοί. Ετσι ο δρόμος προς την αντιμετώπιση γίνεται δύσβατος.
Ο διαβήτης έχει δύο τύπου. Ο τύπος Ι που σημαίνει πλήρης έλλειψη ινσουλίνης λόγω αυτοάνοσου λόγου, και ο τύπος ΙΙ όπου το ήπαρ εκκρίνει κάποια ποσότητα ινσουλίνης αλλά δεν επαρκεί για τις ανάγκες του οργανισμού. Υπάρχει βέβαια και ένας τρίτος τύπος διαβήτη αυτός της κύησης. Ένα μεγάλο μωρό υποδηλώνει μια μητέρα διαβητική. Τα γονίδιά μας ορίζουν όπως όλα και τον διαβήτη. Μια ένδειξη διαβήτη 1,10 υποδηλώνει προδιαβητική κατάσταση.Δεν υπάρχει δυστυχώς θεραπεία παρά μόνο αντιμετώπιση. Άσκηση καλή και σωστή διατροφή, μικρά γεύματα και ισορροπία χωρίς ζάχαρη. Πολλές φορές όμως ο διαβήτης αποσυντονίζεται από το άγχος που προκαλεί η κρίση ή οποιαδήποτε άλλη δυσάρεστη κατάσταση. Δεν είναι κάποια λοίμωξη. ΟΙ ασθενείς μαθαίνουν να ελέγχουν το βάρος τους να το κρατάνε σταθερό και να μην παθαίνουν υπογλυκαιμίες. Στην αρχή ο ασθενής παίρνει ένα χαπάκι. Μετά όμως δεν φτάνει αυτό στον οργανισμό του και μπαίνει στην ινσουλίνη. Για όλη την κατάσταση ένας άλλο δείκτης η γλυκοζιομένη αιμοσφαιρίνη πρέπει να είναι κάτω του 7. Δυστυχώς χωρίς ρυθμισμένους αυτούς τους δείκτες η θνησιμότητα συνεχώς θα αυξάνει. Φάρμακα υπάρχουν πολλά. Τον 18ο αιώνα δίνονταν γλυκόζη στον ασθενή, αργότερα άλλο σκεύασμα “μαστίγωνε” το πάγκρεας να παράγει περισσότερη ινσουλίνη. Μέχρι που φτάσαμε στο 2007 οπότε δόθηκε γλυκόζη από το στόμα και όχι ενδοφλέβια. Πάντα όμως ο ιατρικός κόσμος έπρεπε να αντιμετωπίσει την ινσουλινοφοβία που ήταν μεγαλύτερη από την ενεσοφοβία. Η ινσουλίνη έγινε ημερήσια εβδομαδιαία και στο μέλλον μάλλον μηνιαία. Ο έλεγχος του βάρους είναι σημαντικός, γιατί όταν ουρούμε γλυκόζη ουρούμε θερμίδες. Την ίδια στιγμή μειώνουμε τα καρδιαγγειακά νοσήματα κατά 38%.
Σιγά σιγά οι μετρητές σακχάρου έγιναν πιο μικροί εύκολοι στην μεταφορά και καμιά φορά είναι και πάνω στο σώμα δίνοντας εντολή αυτόματης έκκρισης ινσουλίνης. Πάντα όμως πρέπει δίνεται προσοχή στο οξυδωτικό στρες. Στο μέλλον το χάπι ινσουλίνης θα λύσει τα χέρια σε πολλούς διαβητικούς ενώ η ενέσιμη μορφή του μπορεί ν αγγίξει και την μηνιαία δοσολογία. Είναι κοντά η τεχνολογία για έκκληση γλυκόζης από φακούς επαφής. Και όλα αυτά μέχρι την ημέρα που το τεχνητό πάγκρεας θα είναι επέμβαση ρουτίνας.
