Τα παιδιά δεν υπακούν σε ανθρώπους αλλά σε στοιχεία που θα τους οδηγήσουν στο μέλλον
Οι δρόμοι των γονιών και των παιδιών συναντιούνται. Τα παιδιά σηκώνουν το βάρος της ζωής μέσα τους. Ζωή που έρχεται στη ζωή χρεωμένη πάντα σε μια άλλη ζωή. Εξαρτώμενα από την προέλευση της ζωής. Της ζωής όμως κι όχι του άλλου. Τα παιδιά διασχίζονται από την ζωή ενός άλλου, έχουν ανάγκη την ύπαρξη του άλλου, καθώς η ζωή τους κουβαλάει στοιχεία, λόγια, ενοχές, χαρές και λύπες, αλλά ταυτόχρονα η ζωή τους διαχωρίζεται ως αποστολή να προχωρήσουνε, να αυτοπραγματώσουν την κληρονομιά που έλαβαν.
Για τα παιδιά είναι πιο σημαντική η ζωή παρά η προσκόλληση. Τα παιδιά δεν υπακούν σε ανθρώπους αλλά σε στοιχεία που θα τους οδηγήσουν στο μέλλον. Το να είσαι παιδί σημαίνει να σέβεσαι αυτήν την κληρονομιά, το δώρο του να υποκειμενοποιείς και να μεταδίδεις τη διαφοροποίηση , να εμπιστεύεσαι αυτό που δεν έχεις δει.
Η ασυνέχεια είναι που καθιστά το παιδί μοναδικό και που του ανοίγει τον δρόμο να ανήκει στον εαυτό του. Και η ασυνέχεια σχηματίζεται από την ευκαιρία της ύπαρξης και ανάπτυξης του δικού του λόγου. Το παιδί έχει δικαίωμα και καθήκον να αναπτύξει το δικό του λόγο απέναντι στη γλώσσα που του μαθαίνει ο γονιός και ο γονιός έχει το ίδιο καθήκον και μόνο να αφήσει το παιδί να υπερβεί τη γλώσσα, να καταστεί δυνατός ο λόγος του, να στηρίξει το παιδί να προσπεράσει το πίσω, να σωπάσει, να μικρύνει τον κόσμο του ώστε να μεγεθύνει, το κάτι παραπάνω του παιδιού, αυτό που είναι χωρίς την ύπαρξή του.
Άρα οι γονείς αφήνουν τα παιδιά τους. Κι εκείνα μεγαλώνουν, όσα παιδιά μεγαλώνουν δεν ακολουθούν ίχνη. Δεν επαναλαμβάνουν ούτε γράφουν πάνω στο γραμμένο. Ανοίγουν δρόμο. Μιλούν για την εμπιστοσύνη στο ρόλο τους και δημιουργούν τη μοίρα τους.
Τα σωστά παιδιά εκτέθηκαν στη διάσταση της επιθυμίας. Κι όχι στην υπακοή της δουλικής αντίληψης. Διότι αυτά τα παιδιά έμαθαν να χαίρονται, αυτά τα παιδιά δεν γνώρισαν φραγμό. Δεν γνώρισαν ενοχή. Δεν γνώρισαν θυσία. Γιατί τάχα η χαρά του ταξιδιού της ζωής του παιδιού δεν είναι η μόνη επιθυμία τους και ενοχή που δεν υποχώρησαν? Και γιατί τάχα η υπέρτατη αγάπη του γονιού στο παιδί δεν είναι να δεχτεί αυτήν την απομάκρυνση;
Ζαχαρένια Γουβαλάρη
Κοινωνική Λειτουργός
MSc Οικογενειακή Σύμβουλος
MSc Διοικητής Υγείας
