Η φετινή χρονιά ήταν διαφορετική από τις άλλες. Ήταν από την αρχή της διαφορετική και παρέμεινε ως το τέλος. Μας ζήτησε να μην ενεργοποιήσουμε καθόλου τις παλιές μας συνήθειες. Να μείνουμε στο σπίτι, να μην βγαίνουμε έξω, να μην ερχόμαστε σε επαφή με άλλους ανθρώπους και να περιορίσουμε κάθε είδους ελευθερία ώστε να διατηρήσουμε την υγεία και την ισορροπία ως στοιχείο για την επανακοινωνικοποίησή μας. Και να το ζήσουμε αυτό κατά σύνολον, κάτω από την επισκίαση μιας ασθένειας, του ιού Covid -19.
Είδαμε την πραγματικότητα της βαθιάς οικονομικής κρίσης και την ανάγκη για αλλαγή μέσω του ψηφιακού μετασχηματισμού να την διαδέχεται μια πανδημία και το βάθος στην απώλεια να διευρύνεται ραγδαία. Πολλές ζωές κυριολεκτικά χάθηκαν, πολλές έχουν αναρωτηθεί που βρισκόμαστε και άλλες πρωτοπορούν στην ουσιαστική μετάλλαξη.
Είμαστε εδώ και πάλι κατά σύνολον , να βάλουμε τη ζωή, την σύνεση, ωριμότητα, διαύγεια και κατανόηση μπροστά από οποιαδήποτε ‘επιταγή’ προς την απειλή. Ισορροπία σε τεντωμένο σχοινί με δεξιότητες αδιάβλητες και δεοντολογικά και συμπεριφορικά θωρακισμένες.
Τα πραγματικά δώρα της χρονιάς αυτής λοιπόν είναι ήδη μέσα μας. Τα Χριστούγεννα είναι πάντα φυλαγμένα στα χρόνια για το τέλος, και οι Κυριακές είναι πάντα στο τέλος μιας εβδομάδας.
Όσο κι αν αλλάζει εξωτερικά η εικονοποίηση, το ζητούμενο παραμένει ουσιαστικά γνώριμο καθώς προκύπτει από την βαθιά πίστη στην ανθρώπινη φύση μας. Να μπορώ να επικοινωνώ με την αλήθεια μου και τον εαυτό μου στον στενότερο και ευρύτερο κόσμο που με περιβάλλει με τρόπο που να διευρύνει την συναισθηματική, αντιληπτική και οντολογική μου υπόσταση. Και με τρόπο που αυτό θα βοηθά και τους άλλους.
Τα πραγματικά δώρα γύρω μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.
Οι άνθρωποι που σχετιζόμαστε. Οι μικρές καθημερινές μας συζητήσεις, προκλήσεις για επαναφορά των αρχικών θέσεων μας και το μοίρασμα σε όλες τις εκφάνσεις του, το κλίμα διευκόλυνσης των σχέσεων, καθώς οι υγιείς σχέσεις ορίζουν το υγειές σύστημα, αυτό που επιβιώνει και συγχρονίζεται με το αύριο.
Στοιχεία καθημερινά όπως ωριμότητα, αυτοπειθαρχία, αυτοπροστασία ταυτόχρονα με συνεργασία με τρόπο που σέβεται και υπολογίζει την δυναμική του διπλανού μας είναι αυτά που θα μας οδηγήσουν στην αυτονομία και την εντέλει διαχείριση των πολλαπλών ταχέων μεταστροφών που καλούμαστε να προσαρμοστούμε.
Οι μηχανισμοί μας, οι αντιλήψεις και οι εμπειρίες που έχουμε εκτεθεί σε όλη μας τη ζωή χρειάζεται να εφάπτονται με την συνείδησή μας, ενώ οι προκαταλήψεις, γενικεύσεις και στερεότυπα φαίνεται να εμποδίζουν την ολοκληρωτική συμμετοχή μας στις σχέσεις μας με τους άλλους.
Μόνο ο τρόπος που βιώνουμε τις σχέσεις μας είναι ικανός να μας προσφέρει ένα είδος παραγωγής συγκεντρωμένης εμπειρίας προς μία δημιουργική και αυτοδύναμη τάση. Αυτήν που τα άτομα μετά από σκληρή δουλειά θα επιλέξουν ως αρμονία σε περιβάλλον ασφάλειας.
ΦΩΤΟ αρχική .Dora Maar, The Conversation, 1937. Photo by Marc Domage. © ADAGP, Paris and DACS, London 2019. Courtesy of the Tate Modern.
Ζαχαρένια Γουβαλάρη
Κοινωνική Λειτουργός
MSc Οικογενειακή Σύμβουλος
MSc Διοικητής Υγείας
