Γράφει ο κ.Μιχάλης Λέφας, Γενικός Ιατρός – Ομοιοπαθητικός

Είναι σχεδόν 40 χρόνια που η ανθρωπότητα πλήττεται βάναυσα από την εμφάνιση ιώσεων που μοιάζουν δύσκολα αντιμετωπίσιμες.

Η ιατρική κοινότητα, αν και όλο και πιο κοντά ενδεής ως προς την αντιμετώπιση τους, “ορθώνει το ανάστημά της” ως η μόνη φερέγγυα φωνή που είναι σε θέση να έρθει “πρόσωπο με πρόσωπο” με τις καινούργιες προκλήσεις.

Η αρχή έγινε με τον ιό του AIDS και η (προς το παρόν) ολοκλήρωση του σεναρίου φέρει το όνομα κορωναϊός..
Ενδιάμεσα εμφανίστηκαν το SARS, το MERC, ακόμα και η ιλαρά πλήττοντας πλέον, τι οξύμωρο, κυρίως ενηλίκους και όχι παιδιά.

Όλες αυτές οι ιώσεις, συνοδεύτηκαν από μια υπερμεγέθη κινδυνολογία από την πρώτη περίσταση, έως και την πιο πρόσφατη, κινδυνολογία που έπληττε κυριαρχικά την επιθυμία του ανθρώπου.

Και αυτή ήταν μια στάση που σχετιζόταν άμεσα με το ότι η ιατρική γραμματεία δεν μπορούσε (για μια ακόμη φορά) να αρθρώσει έναν έγκυρο λόγο που να αφορά είτε στην αιτία, είτε στην παθογένεια, είτε στην θεραπευτική αντιμετώπιση αυτών των συνδρομών -ασθενειών.

Παρ’ όλη αυτήν την αδυναμία της (έως ανεπάρκεια της) ενδύθηκε άλλη μια φορά τον μανδύα της “επιστημονικότητας” της γνώσης της, υποθάλποντας και ενισχύοντας μόνο κινδυνολογικά σενάρια που η αρχική τους εκδοχή ήταν ο ευνουχισμός της σεξουαλικότητας και η πλέον πρόσφατη, η ακύρωση κάθε είδους επικοινωνίας.

Μάλιστα, τα φοβογόνα επιχειρήματα στην πρόσφατη πανδημία, κατόρθωσαν να κάμψουν τις αντιστάσεις των περισσοτέρων από εμάς, σε τέτοιο βαθμό που η αποδοχή των περιοριστικών μέτρων να φαντάζει ως μία αυταπόδεικτα και αδιαπραγμάτευτα σωστή επιλογή και έτσι να καταφέρουν να υποκλέψουν την συναίνεσή μας στην εφαρμογή τους.

Τεράστια, βέβαια, η συνεισφορά σε αυτό, των μέσων μαζικής ενημέρωσης, που φώτισαν με ιδιαίτερο τρόπο, που εκείνα ξέρουν να εκπέμπουν εκείνες τις πλευρές που καθιστούσαν την επιδημία ως μάστιγα της ανθρωπότητας.

Αγνόησαν, συνειδητά, όλα εκείνα τα επιδημιολογικά δεδομένα που έδειχναν και δείχνουν ότι η συγκεκριμένη πρόσφατη ίωση, παρά την εμφανώς εύκολη μεταδοτικότητα της, δεν διαθέτει μεγάλη θνησιμότητα και σε καμία περίπτωση (όσο και να διαρκέσει) δεν θα φθάσει στους αριθμούς αυτούς που επί σειρά ετών οι ιοί, οι οποίοι θεωρούνται υπεύθυνοι για τις μορφές της εποχιακής γρίπης, “επιτυγχάνουν”.

Αποκρύφθηκε ότι χώρες όπως η Σουηδία ή η Λευκορωσία χωρίς να πάρουν κάποιο περιοριστικό μέτρο, “κατόρθωσαν” να μην πλήττονται από τον συγκεκριμένο ιό. Αντίθετα υπεραμύνθηκαν (τα μέσα μαζικής ενημέρωσης) και ανέδειξαν τον “σωτήριο” ρόλο των εμβολιασμών, λοιδόρησαν την όποια αντι-εμβολιαστική έκφραση, κρατώντας εφτασφράγιστα κρυφό ότι ο αντιγριπικός εμβολιασμός ουδόλως συνεισέφερε στην αξιοσήμαντη μείωση των κρουσμάτων εποχιακής γρίπης, παρά το γεγονός ότι σε όλες σχεδόν τις χώρες της Δύσης, εφαρμόζεται τουλάχιστον στο ήμισυ του συνολικού πληθυσμού.

Ένας ορθολογικός αντίλογος θα μπορούσε να είναι ότι οι ιοί που συγκαταλέγονται κάτω από την ονομασία “εποχιακή γρίπη” πλήττουν καίρια και τα παιδικής αλλά και νεαρής (εφηβικής) ηλικίας άτομα, κι αυτό ευνοεί την φαυλοκύκλωση αυτών των ιώσεων.

Να, λοιπόν, ένα καινούργιο δεδομένο αυτών των συγχρόνων ιώσεων: παρά τον πανδαματορικό τους χαρακτήρα, δεν πλήττουν κατ’ εξοχήν τα παιδιά.

Και ενώ, στην περίπτωση του AIDS, αυτό έμοιαζε εύλογο, αφού ο κύριος τρόπος μετάδοσης ήταν ο σεξουαλικός, στην παρούσα πανδημία φαντάζει απορίας άξιον πως δεν πλήττει αυτές τις ηλικίες, αφού μεταδίδεται μέσω της αναπνευστικής οδού.

Ας μην ξεχνάμε ότι και στην περίπτωση της έξαρσης της ιλαράς που σημειώθηκε πριν χρόνια, (με κοιτίδα έξαρσης και πάλι την περιοχή της Βόρειας Ιταλίας) η εμπλοκή και ενηλίκων στην συγκεκριμένη, ήταν δυσανάλογα εντυπωσιακά μεγάλη.

Είναι σημαντικό ότι αυτές οι ιώσεις, είτε λέγονται AIDS, είτε EBOLA, είτε SARS, είτε MERC, είτε κορωναϊός πλήττουν κύρια και καίρια το ανοσοποιητικό σύστημα και στις πλείστες των περιπτώσεων, αυτός είναι και ο δρόμος μέσα από τον οποίο οι ασθενείς κατά κύριο λόγο υποκύπτουν στο μοιραίο.

Το ανοσοποιητικό σύστημα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της δομής μας, της δυνατότητάς μας να συναλλασσόμαστε με το περιβάλλον μας (έμβιο ή άβιο) και χαρακτηρίζεται πλέον ως θεμέλιος λίθος της ταυτότητας μας, επειδή διαθέτει και μια εξατομικευμένη δυνατότητα λειτουργίας.

Μήπως δεν είναι, κατά συνέπεια, τυχαίο ότι οι “μοντέρνες” ιώσεις δεν πλήττουν τα παιδιά, αλλά προχωρημένους σε ηλικία ανθρώπους που η ουσία της ταυτοποιητικής διαδικασίας έχει εξασθενήσει εντός τους; Πόσο μάλλον όταν έχουν προσβληθεί από νοσήματα που παραπέμπουν στην “αποπροσωποποίηση” ή, με άλλα λόγια, πόσο εύκολο είναι να πλήξεις την επιθυμία ενός παιδιού με οιονδήποτε τρόπο;

Τι να σημαίνει άραγε ότι οι νέες ιώσεις φαίνεται να προσβάλλουν, σαφώς περισσότερο χώρες που είναι τεχνολογικά ανεπτυγμένες;

Οι επιδημίες που ως τώρα γνωρίζουμε είχαν σφόδρα κοινωνικά έως τοξικά χαρακτηριστικά με βάση τα οποία έπλητταν συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες (ας πάρουμε ως ενδεικτικά παραδείγματα την φυματίωση ή την χολέρα που μέχρι πριν 60-70 χρόνια μάστιζαν την ανθρωπότητα) που ασφυκτιούσαν κάτω από τις συνθήκες που διαβιώνουν. Μήπως και αυτό το στοιχείο, υποδεικνύει μια ακόμη διαφορετικότητα που ενέχουν αυτές οι σύγχρονες ιώσεις και που κάνει και πιο αναπάντεχη την κατανομή τους, από την στιγμή που προσβάλλουν βάναυσα χώρες με καλό βιοτικό επίπεδο και ιδιαίτερα ανεπτυγμένα συστήματα υγειονομικής περίθαλψης.

Η υπέρμετρη ανάπτυξη μιας ηλεκτρονικής διαδικτυακής επικοινωνίας υπάρχει πιθανότητα να σχετίζεται με την αυξημένη επίπτωση κρουσμάτων σε συγκεκριμένες περιοχές ;
Και τι σημαίνει τελικά : επαρκής υγειονομική περίθαλψη ;

Μέχρι πολύ πρόσφατα η συμβατική ακαδημαϊκή ιατρική επαιρόταν ότι αύξησε σημαντικά το προσδόκιμο επιβίωσης των ανθρώπων. Βέβαια την τελευταία 10ετία αυτό δεν ισχύει πλέον. Ο μέσος όρος επιβίωσης έχει μια μικρή πτωτική τάση και στις προηγμένες τεχνολογικά χώρες, αν θα αναλογιστεί κανείς, ότι αυτό συμβαίνει ενώ τα έξοδα περίθαλψης που αντιστοιχούν στον καθένα από εμάς έχουν σαφέστατα πολλαπλασιαστεί, σε σημείο να θέτουν εν κινδύνω το δημόσιο χαρακτήρα της υγειονομικής περίθαλψης (όταν αυτός, ακόμα, υφίσταται) η υποτιθέμενη βελτίωση των δεικτών επιβίωσης ουσιαστικά εξαφανίζεται (ωχριά). Η κατανάλωση φαρμάκων στις αναπτυγμένες χώρες έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο με την σύμφωνη γνώμη της επιστημονικής ιατρικής κοινότητας, αν όχι με την σύμφωνη, αμέριστη και “επιστημονικά θεμελιωμένη”, έμπρακτη στήριξή της.

Ο σύγχρονος λόγος της καθεστηκυίας ιατρικής έρχεται να αναπτύξει ότι περαιτέρω μια evidenced based medicine που αγνοεί αιτιολογικά σχήματα και χορηγεί θεραπευτικά φαρμακευτικά πρωτόκολλα που απέχουν παρασάγγας ακόμα και από μια έστω ορθολογική αιτιολογική συνταγογράφηση.

Τους τελευταίους μήνες γίναμε μάρτυρες μιας αλόγιστης και απροσμέτρητης χορήγησης συνταγών που περιελάμβαναν κατά κόρον ταυτόχρονα αντιιικούς και αντιμικροβιακούς παράγοντες (για την αντιμετώπιση της εποχιακής γρίπης) χωρίς καμία συστολή. Έτσι και αλλιώς η συνταγογράφηση αντιβιοτικών και αντιφλεγμονωδών φαρμάκων έχει κατακλείσει την ιατρική αγορά, σε τέτοιο σημείο που η ανάπτυξη ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων από ανθεκτικά στελέχη μικροβίων να έχει καταστεί η δεύτερη, ή τρίτη αιτία θανάτου και να αποτελεί ένα καινοφανές πρόβλημα, το “τίμημα (κόστος) της επιτυχίας” όπως γλαφυρά(κομψά) αποτυπώνεται (αποκαλείται), στις προηγμένες χώρες.

Η ιατρική κοινότητα συνεισέφερε σε μια πύρρειο νίκη που το ένα της άμεσο σκέλος είναι οι ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις από ανθεκτικά στελέχη μικροβίων, αλλά και το έμμεσο είναι ο χώρος, το υπέδαφος, που εκχωρήθηκε έτσι ώστε να αναπτυχθούν αυτές οι “πρωτότυπες’ ιώσεις που παίρνουν όλο και πιο σταθερή (εξέχουσα) θέση στην κλινική μας εμπειρία, πλέον.

Η καταπάτηση όλης της οικολογικής αλυσίδας σε όλα τα επίπεδα, ευνόησε, αν μη τι άλλο, την ανάπτυξη, ανάδυση και επικρότηση νοσολογικών οντοτήτων, αγνώστων μέχρι πρόσφατα, αφού όλες οι ήδη γνωστές “κατανικήθηκαν” φαρμακευτικά, αλλά με τέτοιους τρόπους που εξοβέλισε και την αντίσταση μας και την επιθυμία μας.

Η πολιτισμική πρακτική παγκόσμια επιχαίρεται των τεχνολογικών της επιτευγμάτων που θεμελιώθηκαν πάνω σε μια οικολογική πανωλεθρία που την χρεώνεται όλος ο πλανήτης (ενώ – τι κρίμα – τα 2/3 αυτού είναι άμοιρα και αμέτοχα αυτής της “επιτυχίας”, αλλά μόνο αγόγγυστα προσφέρει στο ευημερούν 1/3 ότι καλύτερο διαθέτει, εισπράττοντας την εξακολουθητική υποτίμηση, εκ μέρους του δευτέρου).

Κι ενώ η ανισορροπία που επιφέραμε γέμισε τον κόσμο μας με κουνούπια, εν τοις πράγμασι: ανωφελή, η ιατρική ως φορέας της “επιστημονικής γνώσης”, εξακολουθεί να θεωρεί (ισχυρίζεται) ότι αυτό αποτελεί ένα τυχαίο ατυχηματικού χαρακτήρα γεγονός και ότι η μέθοδος αντιμετώπισης που προκρίνεται, από την στιγμή που τα εντομοαπωθητικά και τα εντομοκτόνα που εφηύραμε εμείς οι ίδιοι είναι αναποτελεσματικά, είναι να κλείσουμε τα παράθυρα ερμητικά και να “μείνουμε σπίτι”.

Και χέρι – χέρι με την εξουσία εναρμονίζονται σε ένα κοινό λόγο, για πρώτη φορά τόσο εναγκαλιστικά, σε σημείο ασφυκτικό και μας υποδεικνύουν ως την μοναδική σωτηρία μας τον εκούσιο αυτο-εγκλεισμό μας.

Μοιάζει αρκούντως οξύμωρο ότι κοινωνικά και επιστημονικά μοντέλα που γέννησαν, συγκρότησαν, εννόησαν και καλλιέργησαν όλες αυτές τις εκφάνσεις της κρίσης, είναι τα ίδια που θεωρούν εαυτούς επαρκείς και μόνους αρμόδιους να μας βγάλουν από αυτήν την κρίση μέσα από ακόμα πιο ασφυκτικά μέσα που κινδυνεύουν να αναιρέσουν την αυτονομία μας, τις επιθυμίες μας και να διαλύσει ακόμη περισσότερο όποια έννοια συλλογικότητας έχει ακόμη απομείνει ως ελάχιστη ικμάδα ζωής.

Είναι, πάντως, εντυπωσιακό, πόσο η “επιστημονική γνώση”, κραδαίνοντας το επιχείρημα μιας οιονεί αντικειμενικότητας, συνεισφέρει τόσο αποτελεσματικά και συνεργάζεται τόσο αγαστά με ότι η εξουσία ανέκαθεν διεκδικούσε (ακόμη και συμβολικά και φανταστικά) να επιφέρει.

Και ο καθένας από εμάς τρέμοντας την δαμόκλειο σπάθη του ιού της κορώνας εκχωρεί ακόμη και το ελάχιστον δικαίωμα άμεσης επικοινωνίας που διέθετε σε τέτοιο σημείο που η συνάντηση με τον “άλλο” να γίνεται δυνάμει νοσογόνος και κατά συνέπεια προς αποφυγήν.

Σταδιακά μας στερείται το δικαίωμα (με την συγκατάθεσή μας ! ) ακόμα και της διακυβέρνησης της ζωής μας, της βασιλείας επί του εαυτού μας, η οποία ποτέ δεν θα μπορέσει να προκύψει χωρίς τον εναγκαλισμό του “άλλου”.

Ο υπαρκτός – μη ορατός – κίνδυνος, απειλεί πραγματικά θανάσιμα την υπαρκτή, μη ύπαρξή μας!!!

 

#########