Για τους Ρωμαίους, η 15 Μαρτίου ήταν γνωστή ως Οι Ειδοί του Μαρτίου και ήταν ημέρα στρατιωτικής παρέλασης αφιε-ρωμένης στον θεό Άρη. Αποφράδα μέρα για τον Ιούλιο Καίσαρα, που αγνόησε τους οιωνούς πως η μέρα θα ήταν επικίνδυνη για τον ίδιο, και δολοφονήθηκε, επιβεβαιώνοντάς τους.
Έτσι, ενώ οι Ειδοί του Μαρτίου συμβόλιζαν το μέσον, κατέληξαν να χρησιμοποιούνται σήμερα μεταφορικά για να υπονοούν το τέλος.
Οι Ειδοί του Μαρτίου, το βιβλίο του Βαγγέλη Παπαδήμα, διαβάζονται κι από τα δύο εξώφυλλα, προς τη μέση, συμβολίζοντας ίσως την αναπόφευκτη πορεία μας προς τις δικές μας Ειδούς του Μαρτίου. Την ευκαιρία να ακούσουμε τους οιωνούς ή να τους αγνοήσουμε. Να αλλάξουμε τρόπο ζωής και να σωθούμε, ή να παραμείνουμε ίδιοι και να βαδίσουμε προς το τέλος. Να τραβήξουμε προς την άνοιξη ή να βυθιστούμε στον χειμώνα. Να βρεθούμε στα μέσα ή να αντικρύσουμε το τέλος.
Μια διήγηση που μέσα από την αφηγηματική της λιτότητα και τη διττή δομή της έρχεται να μας ψιθυρίσει πότε από το ένα αυτί και πότε από το άλλο να μην ξεχνάμε να κοιτάμε τη ζωή μας στα μάτια και να θυμόμαστε πως από τα μέσα ως το τέλος ο χρόνος μπορεί να πετά τόσο γρήγορα όσο ένα χελιδόνι τον Μάρτη…
