Η δυσκολία των πατεράδων να υποστηρίξουν τον παιδαγωγικό τους ρόλο δεν προκύπτει από την φυσική απουσία τους από τα παιδιά αλλά από την μεγαλύτερη ανάγκη και αίτημα της κοινωνίας μας για πατέρα.
Οι πατεράδες στις μέρες μας δεν στερούνται μόνο του χρόνου και των συστατικών της σχέσης που θα ήθελαν ή θα ονειρεύονταν να έχουν με τα παιδιά τους αλλά εγκλωβίζονται στα χαρακτηριστικά απομόνωσης από την ουσία και κατά συνέπεια απομακρύνονται από τα παιδιά τους.
Ο γνήσιος μπαμπάς έχει κατανοήσει αυτή την έλλειψη. Έχει αισθανθεί το κενό. Έχει αποσαφηνίσει την μοναχικότητα της ύπαρξής του, έχει αναλάβει αυτή την ευθύνη και δεν φοβάται. Η έλλειψη της φιγούρας του πατέρα προστάτη ή του πατέρα ήρωα δεν τον αγγίζουν. Και ο χρόνος που νοσταλγικά περίμενε τον δυνάμωσε, δεν τον λύγισε, τον μαλάκωσε.
Ο μπαμπάς της καρδιάς μας δεν είναι λοιπόν κάποιος μπαμπάς. Είναι ο μπαμπάς που περιμέναμε για να μετουσιώσουμε το νόημα της ζωής. Είναι ο μπαμπάς που υπομονετικά έχτισε το θεμέλιο της επιθυμίας του άλλου σε κάθε εμπειρία, επίκληση για αγάπη, και αίτημα για ελπίδα.
Ο γονιός μπαμπάς παρατηρεί, αναμένει, δεν προτρέχει δεν παρεμβαίνει. Δίνει χώρο υπομένει και σταθεροποιεί. Επιθυμεί δικαιοσύνη, δεν χάνεται και γνωρίζει την θνητότητα του. Ο γνήσιος μπαμπάς σκύβει πάνω από το πρόβλημα. Αναγνωρίζει τη ζωή ως τη μοναδική απόλαυση, καθώς έχει αρνηθεί την απόλαυση των πάντων. Δεν είναι εδώ για την κληρονομιά των συμπλεγμάτων αλλά για την κληρονομιά της κίνησης της ζωής προς τα μπρος και προς τα μέσα.
Ο μπαμπάς των παιδιών που δίνουν νόημα στη ζωή είναι εκείνος που δεν είναι αντίζηλος, δεν διεκδικεί την θέση τους ούτε έχει αποσυρθεί παραχωρώντας την πατρότητα στο παιδί. Δεν άφησε την μαμά στα χέρια του παιδιού και δεν ανεβαίνει στο θρόνο για να φαίνεται. Για να ορθοποδήσει κοινωνικά δεν είναι ένα εξελιγμένο στεγνό σύμβολο εξουσίας ή άβουλος των παθών του και ως γονιός δεν αποχωρίζεται τα συναισθήματά του. Επικοινωνεί και μοιράζεται. Ψάχνει την αλήθεια και διευκολύνει, αποφεύγει τις συγκρούσεις.
Καλός μπαμπάς είναι αυτός που είναι συνδεδεμένος με τον εαυτό του, τον εσωτερικό του πυρήνα έχει ανασυρθεί από τα λιμνάζοντα νερά του εγωισμού του, έχει ξεπεράσει την εικόνα του και έχει καταλάβει πως μοναδικός σκοπός της πατρότητας είναι η συνέχιση της δημιουργίας και η αίσθηση της ασφάλειας.
Δεν υπέκυψε στην τιμωρία του νόμου και κράτησε το κεφάλι και το βλέμμα ψηλά σε κάτι που δεν έχει δει ακόμα.
Ο μπαμπάς που τόλμησε να πει όχι στις ενοχές των ρόλων και στον πόνο αυτιστικής εγωπάθειας είναι ο μπαμπάς που κράτησε το μικρό παιδί ζωντανό και βλέμμα καθαρό στο μέλλον.
Αυτός ο μπαμπάς τιμά τη ζωή και αυτόν τον μπαμπά τον χρειαζόμαστε όλοι.
Ζαχαρένια Γουβαλάρη
Κοινωνική Λειτουργός, MSc Οικογενειακή Σύμβουλος, MSc Διοικητής Υγείας
Τel.: +30.6977444835
Messenger: m.me/Zacharenia.Gouvalari
Email: info@zacharenia.gr
