Σύμφωνα με τους ειδικούς, ο προστάτης έχει το μέγεθος καρυδιού και βρίσκεται κάτω από την ουροδόχο κύστη μπροστά από το παχύ έντερο και περιβάλει την ουρήθρα. Η κύρια λειτουργία του προστάτη είναι η παραγωγή ενός υγρού (προστατικό υγρό), που αναμειγνύεται με το σπέρμα. Η συχνότητα του καρκίνου του προστάτη στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι 78,9 ανά 100.000 άνδρες το έτος και είναι ο πιο συνήθης καρκίνος στους άνδρες. Η θνησιμότητα στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι 30,6 ανά 100.000 άνδρες το έτος.

Οι παράγοντες κινδύνου που σχετίζονται με τον καρκίνο του προστάτη είναι:
Η ηλικία. Μετά τα 50 έτη αυξάνει ο κίνδυνος καρκίνου του προστάτη.
Το οικογενειακό ιστορικό. Ο κίνδυνος εμφάνισης καρκίνου του προστάτη είναι 2 έως 3 φορές μεγαλύτερος στους άνδρες πού έχουν συγγενείς πρώτου βαθμού οι οποίοι έχουν εκδηλώσει τη νόσο.
Η διατροφή. Τροφές πλούσιες σε λίπη και φτωχές σε φρούτα συσχετίζονται με μεγαλύτερο κίνδυνο για καρκίνο του προστάτη.  

Ο προσυμπτωματικός έλεγχος, ο οποίος περιλαμβάνει το ειδικό προστατικό αντιγόνο (PSA) και τη δακτυλική εξέταση από το ορθό (ελέγχει μέγεθος και υφή του προστάτη), είναι μονόδρομος για την αντιμετώπιση της νόσου.  
Το PSA είναι μία πρωτεΐνη που παράγεται από τα φυσιολογικά και τα καρκινικά κύτταρα του προστάτη και ανιχνεύεται στο αίμα. Για τις αυξημένες τιμές δεν ευθύνεται πάντα ο καρκίνος του προστάτη. Συνήθως οφείλονται στη φλεγμονή του προστάτη και στην καλοήθη υπερπλασία του. Ως εκ τούτου, είναι απαραίτητη η διεξαγωγή και των δύο εξετάσεων.

Όσοι δεν έχουν οικογενειακό ιστορικό πρέπει να υποβάλλονται σε ετήσιο έλεγχο από την ηλικία των 50 ετών, ενώ όσοι έχουν έστω και έναν συγγενή πρώτου βαθμού με καρκίνο του προστάτη πρέπει να αρχίσουν τις εξετάσεις μια δεκαετία νωρίτερα.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ
Η πάθηση δύναται να θεραπευθεί με ριζική προστατεκτομή και ακτινοθεραπεία, ενώ οι ασθενείς με προχωρημένη ή μεταστατική νόσο αντιμετωπίζονται με αναστολή της δράσης των ανδρογόνων ορμονών (τεστοστερόνη) από τις οποίες εξαρτάται η επιβίωση των καρκινικών κυττάρων (ορμονοθεραπεία). Η θεραπεία χορηγείται μόνη ή σε συνδυασμό με ακτινοβολία. Η ορμονοθεραπεία δρα είτε μειώνοντας την έκκριση τεστοστερόνης από τους όρχεις (χειρουργικά ή φαρμακευτικά), είτε με την παρεμπόδιση της επίδρασης των ανδρογόνων στα καρκινικά κύτταρα (φαρμακευτικά). Ο συνδυασμός των δύο τρόπων καταστολής των ανδρογόνων ονομάζεται πλήρης ανδρογονικός αποκλεισμός.

Σε ασθενείς με μεταστατικό καρκίνο του προστάτη, η θεραπεία του ανδρογονικού αποκλεισμού οδηγεί συνήθως σε έλεγχο της νόσου, σε ποσοστό μεγαλύτερο του 80% των ασθενών, με μέση διάρκεια ανταπόκρισης 18 ως 24 μήνες, έως ότου η νόσος γίνει ορμονοανθεκτική. Η ορμονική θεραπεία δεύτερης γραμμής (οιστρογόνα, κορτικοστεροειδή, κλπ), μπορεί παροδικά να βελτιώσει τα συμπτώματα και να ελαττώσει το νεοπλασματικό φορτίο σε κάποιους ασθενείς, όλοι όμως τελικά θα αναπτύξουν νόσο μη ανταποκρινόμενη στους ορμονικούς χειρισμούς (ΟΑΚΠ: Ορμονοάντοχος Καρκίνος του Προστάτη).

Αρχικά, η χημειοθεραπεία θεωρήθηκε αναποτελεσματική στους ασθενείς αυτής της κατηγορίας (ΟΑΚΠ), νεότερες μελέτες όμως, με τον παράγοντα Δοσεταξέλη, έδειξαν μεγαλύτερες ανταποκρίσεις και παράταση της επιβίωσης.

#########