Μέσα σε λιγότερο από 20 χρόνια τα βλαστικά κύτταρα αναδείχθηκαν από μια σχεδόν άγνωστη έννοια σε προάγγελο της ιατρικής του μέλλοντος. Παρόλο που πρέπει να είμαστε ρεαλιστές αναγνωρίζοντας ότι βρισκόμαστε στα πρώτα στάδια της αναγεννητικής ιατρικής, μπορούμε να ελπίζουμε όλο και περισσότερο ότι ορισμένες πηγές βλαστικών κυττάρων μπορούν ήδη να είναι χρήσιμες σε θεραπευτικές κλινικές εφαρμογές.

Σχεδόν 15.000 μεταμοσχεύσεις έχουν πραγματοποιηθεί με τη χρήση αίματος ομφαλίου λώρου και προσφάτως το ενδιαφέρον έχει αρχίσει να επικεντρώνεται στο αυτόλογο δυναμικό των ίδιων των ιστών του πλακούντα και του ομφαλίου λώρου, ως ένας νέος δρόμος προς το μέλλον της αναγεννητικής ιατρικής.

 

Η πρώτη προταθείσα χρήση αίματος ομφαλίου λώρου αναφέρθηκε στο Lancet το 1939, στο Λονδίνο, ως δυνητική μετάγγιση αίματος.

 

Παρόλο που ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε τακτικά, το αίμα ομφαλίου λώρου αναγνωρίστηκε το 1972 για την ικανότητά του να αντικαθιστά το μυελό των οστών του ασθενούς. Τελικά το 1988 στο Παρίσι, αποδείχθηκε οριστικά ότι το αίμα ομφαλίου λώρου μπορούσε να προκαλέσει την ανασύσταση του μυελού των οστών ενός παιδιού. Πριν από δέκα χρόνια ο αριθμός των θεραπειών ρουτίνας με επιτυχή έκβαση ήταν μικρότερος από 10. Σήμερα είναι μεγαλύτερος από 80.

Μια εκθετική έκρηξη αλλογενών θεραπειών (δότη προς ασθενή) έχει συμπληρωθεί πλέον από αυτόλογες θεραπείες (ασθενής προς τον εαυτό του), χωρίς να παραβλέπεται και η καταπληκτική δοκιμή για το Διαβήτη Τύπου Ι.
Επομένως, η προοπτική φύλαξης αίματος ομφαλίου λώρου για τον εθνικό πληθυσμό οποιασδήποτε χώρας γίνεται όχι μόνο πραγματικότητα, αλλά και μια απλή αναγκαιότητα για την οικονομία της υγείας. Η απουσία αίματος ομφαλίου λώρου στις τράπεζες αίματος συνεπάγεται απουσία θεραπειών, πιο μακρόχρονες και ακριβές συμβατικές θεραπείες υποστήριξης και τελικά αυξημένη θνησιμότητα.

Επιπλέον, το δυναμικό των ιστών πλακούντα και ομφαλίου λώρου σημαίνει ότι πρέπει πλέον να λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη τη φύλαξη άλλων προϊόντων της σύλληψης.

Η ομάδα μας ήταν η πρώτη στον κόσμο που ανακάλυψε τα «εμβρυοειδή» βλαστικά κύτταρα στο ανθρώπινο αίμα ομφαλίου λώρου και η πρώτη που δημιούργησε μια σειρά από ανθρώπινους ιστούς, που περιλάμβαναν ήπαρ, παγκρεατικά βήτα κύτταρα και νευρικούς ιστούς. Συνεχίσαμε αναπτύσσοντας ακόμη μία σειρά ιστών από κύτταρα λιπώδους ιστού, πλακούντα και αμνιακού σάκου.

Πολλοί άνθρωποι αποκαλούν τα κύτταρα αυτά «μεσεγχυματικά», παρόλο που πιστεύουμε ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό για το συγκεκριμένο τομέα να προσδιοριστούν σωστά οι διαφορές μεταξύ των μεσεγχυματικών κυττάρων διαφορετικής προέλευσης. Αναπτύσσουμε τα κύτταρα αυτά όχι μόνο για μεταμόσχευση σε ανθρώπους, αλλά και για δοκιμή και ανάπτυξη νέων, πιο «εξανθρωπισμένων» φαρμάκων. Επιπλέον, έχουμε δημιουργήσει μια πραγματικά διεθνή ομάδα αφοσιωμένη στη διεθνή συνεργασία με νοσοκομεία, πανεπιστήμια και εταιρείες, καθώς πιστεύουμε ότι με την ομαδική δουλειά μπορούμε να σώσουμε περισσότερους ασθενείς.

Στόχος μας είναι να παρέχουμε θεραπείες βλαστικών κυττάρων σε όλα τα μέρη της παγκόσμιας κοινότητας χωρίς γεω-οικονομικά σύνορα. Πιστεύουμε σθεναρά ότι οι θεραπείες βλαστικών κυττάρων πρέπει να είναι διαθέσιμες σε ολόκληρο τον πλανήτη και όχι μόνο σε συγκεκριμένες χώρες και δεσμευόμαστε να προωθήσουμε τις ορθές πρακτικές στη χρήση των βλαστικών κυττάρων.

{flv}MAC_GUCLIN{/flv}

Prof. Colin McGuckin

 

 

Eίναι Πρόεδρος του Ινστιτούτου Έρευνας για τα Βλαστικά Κύτταρα στη Λυών της Γαλλίας. Ως Καθηγητής Αναγεννητικής Ιατρικής, έχει πάνω από 20 χρόνια εμπειρίας στο χώρο της έρευνας για τα βλαστικά κύτταρα και της βιοτεχνολογίας των ιστών. Υπήρξε σύμβουλος της Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, του Βατικανό, των ΗΠΑ και σε δημόσιους και ιδιωτικούς οργανισμούς.

Είναι μέλος κριτικών επιτροπών και associate editor σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά και εκδόσεις και προσφέρει τις υπηρεσίες του ως “expert και μέλος κριτικών επιτροπών στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και σε πολλούς διεθνείς οργανισμούς.

Η ομάδα του ήταν η πρώτη στον κόσμο που ανακάλυψε τα «εμβρυοειδή» βλαστικά κύτταρα στο ανθρώπινο αίμα ομφαλίου λώρου και η πρώτη που δημιούργησε μια σειρά από ανθρώπινους ιστούς, που περιλάμβαναν ήπαρ, παγκρεατικά βήτα κύτταρα και νευρικούς ιστούς. Βασικός σκοπός της έρευνάς του είναι να αναπτύξει καλύτερες θεραπείες με ενήλικα βλαστικά κύτταρα αλλά και να χρησιμοποιήσει τους ιστούς για δοκιμή και ανάπτυξη νέων, πιο «εξανθρωπισμένων» φαρμάκων.

#########