Ο άνθρωπος που θεωρείται υπεύθυνος για την δημοφιλία του τζόκινγκ ο James Fixx, έχασε τη ζωή του, ενώ έκανε το πρωινό του τρέξιμο, από ανακοπή σε ηλικία 43 ετών.
Ο άνθρωπος που βρήκε και εφάρμοσε τη δίαιτα πέθανε σε ηλικία 57 ετών ενώ ο άνθρωπος που βρήκε και έφτιαξε τη Νουτέλα o Piero Ferrero άφησε την ευτυχισμένη του ζωή στα 89 του χρόνια.
Με δυο λόγια οι άνθρωποι που ενέδωσαν στις μικρές αμαρτίες τους που έκαναν κάποια χατίρια στον εαυτό τους έζησαν παραπάνω μακροημέρευσαν ακόμα και αν είχαν προβλήματα υγείας. Τι είναι όμως αυτό το κάτι που μας ικανοποιεί τόσο ώστε να μας δίνει έναυσμα για ζωή και να μας πηγαίνει ευτυχισμένους λίγο παρακάτω;
Η Νικολέττα Κουσουρή ψυχολόγος ψυχοθεραπεύτρια αναλύει αυτόν τον πολύ ευαίσθητο τομέα που όλοι μας θέλουμε να μάθουμε και να ανοίξουμε παράθυρο προς αυτόν.
«Ουσιαστικά μιλάμε για τη φροντίδα του εαυτού και δεν εννοούμε μόνο τα υλικά πράγματα στην καθημερινότητα που επίσης είναι πάρα πάρα πολύ σημαντικά αυτή την περίοδο, αλλά κυρίως να ξέρουμε ότι η αποδοτικότητά μας στη δουλειά ή και οι μαθητές στο σχολείο μπορεί να μειωθεί. Και το έχουμε αυτό το δικαίωμα. Ενδεχομένως ο κορωνοιός είναι μια καλή αρχή να μάθουμε να μας ακούμε, τις ανάγκες μας, και να μειώσουμε τις απαιτήσεις που έχουμε από εμάς. Να σταματήσουμε το κυνήγι της τελειότητας και να αποδεχθούμε τον εαυτό μας και ως μέτριο και κακό ορισμένες φορές. Πχ μια εργαζόμενη μητέρα που δραστηριοποιείται από το σπίτι και τα παιδιά στο σπίτι ακολουθώντας όσο μπορούν τα μαθήματα στο σχολείο έχει μεγάλη πιθανότητα να βιώνει συστήματα ανεπάρκειας. Είναι σημαντικό να ξέρει ότι είναι οκ δεν πειράζει να μην τα καταφέρνει τόσο καλά. Επίσης μπορεί να κάνει και μια ατασθαλία πάνω στη διατροφή. Μπορεί να μην γυμνάζεται τόσες φορές όσες πριν. Η περίοδος είναι απαιτητική και δεν γίνεται να είναι όλα στην εντέλεια. Ούτε πριν τα καταφέρναμε όλα αλλά τώρα είναι ακόμα πιο δύσκολο.»
Σε θεωρητικό επίπεδο το να γνωρίζουμε ότι δεν θα προλάβουμε όλα στην εντέλεια να είναι, θα έπρεπε να μας κατευνάσει. Να μας δώσει δύναμη. Όμως σε πολλές περιπτώσεις δρα αγχωτικά. Όταν κάποιος έχει βάλει ημερήσιο πρόγραμμα και δεν καταφέρει να το ολοκληρώσει, μπορεί να νοιώθει ενοχικά. Αυτό το συναίσθημα μέσα στην πανδημία είναι σημαντικό να μειωθεί.
Την ενοχή πρέπει αρχικά να την αναγνωρίσουμε γιατί πολλές φορές δρα υπολανθάνουσα. Συνήθως εκδηλώνεται ως στρες.
Ένα γενικευμένο άγχος που δεν ξέρουμε από πού προέρχεται. Πρέπει να παρατηρήσουμε το πώς νοιώθουμε όταν δεν έχουμε ολοκληρώσει τις δουλειές μας.
«Ψυχοσωματικά δεν εκδηλώνεται με συγκεκριμένο σύμπτωμα. Έχει σχέση με τον άνθρωπο και το πόσο διαχειρίζεται το άγχος του ασυνείδητα. Σε ορισμένους δεν υπάρχουν συμπτώματα άλλοι όμως παρουσιάζουν πονοκεφάλους ή στομαχικά προβλήματα.
Είναι σημαντικό να ενδίδουμε σε κάποια θέλω μας κάποια χατίρια προς τον εαυτό μας. Δεν προτρέπουμε σε ασυδοσία, γιατί πολλοί επιστρέφουν στις καταχρήσεις είτε είναι ουσίες είτε παιχνίδια διαδικτυακά. Συζητάμε για καλύτερη προσαρμοστικότητα στα σημερινά δεδομένα.
Οι απαιτήσεις εν μέσω κορωνοιού, έχουν αυξηθεί πολύ μέσα στην καθημερινότητα και ταυτόχρονα οι απαγορεύσεις κοινωνικές και κρατικές αν και καλώς έχουν γίνει, μας έχουν ωστόσο περιορίσει πολύ και πρέπει κάπως να το αντισταθμίσουμε. Είτε αυτό αφορά μια πλάκα σοκολάτα είτε μια περιποίηση του εαυτού μας είτε μια ώρα αφιερωμένη στον εαυτό μας. Φροντίδα του εαυτού αυτό το διάστημα είναι και η ψυχοθεραπεία. Είναι σημαντικό. Δεν είναι μια υποστήριξη στην πολυτέλεια αν και ισχύει αυτό σε οικονομικό επίπεδο. Είναι παρόλα αυτά φροντίδα εαυτού 50 λεπτά την εβδομάδα να μιλήσει κάποιος για τον ίδιο.»
Η ψυχοθεραπεία είναι πολύπλοκη άλλες φορές δρα προστατευτικά άλλες επειδή έχουν ανασκαφεί δεδομένα μπορεί να είναι κάπως επίπονη. Αυτή είναι και η χρησιμότητά της.
Μέσα στην πανδημία έχει αυξηθεί πολύ η αναζήτηση ψυχοθεραπευτικής βοήθειας ειδικά από νέους που δεν έχουν ταμπού ως προς το ζήτημα αυτό. Από το Φεβρουάριο και μετά έχει εκτοξευθεί η ζήτηση ειδικά όταν αυξήθηκαν οι περιορισμοί εξωτερικεύοντας χρόνιες προ υπάρχουσες καταστάσεις.
Η ενδοτικότητα πρέπει να υπάρχει μέσα στο τεράστιο πλαίσιο των απαγορεύσεων. Το κοινωνικό πλαίσιο μας χρειάζεται. Να προσαρμοζόμαστε με κίνητρα. Ν αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας με τα λάθη μας τις αδυναμίες μας και με τη σοκολάτα μας ακόμα και με μειωμένες προσδοκίες. Είναι δύσκολο αυτό και για τα παιδιά.
Από την άλλη θέλει δύναμη και θάρρος το να ζητήσει κάποιος ψυχοθεραπεία.
Η κλινική ψυχολόγος κα Νέλλη Θεοδοσίου δίνει τη δική της διάσταση στο ζήτημα.
Πολλά από τα λάθη στα οποία προβαίνουμε στην ενήλικη ζωή οφείλονται στο γεγονός πως δεν μάθαμε σε μικρότερη ηλικία να λέμε «όχι» και να θέτουμε όρια. Η ύπαρξη ξεκάθαρων ορίων ανάμεσα σε καταστάσεις και περιστατικά που μας ικανοποιούν έναντι αυτών που μας δυσαρεστούν αποτελούν μια κατάκτηση που οδηγεί στην αυτογνωσία και τη γαλήνη.
Η λέξη «χατίρι» είναι σε πολλές περιπτώσεις συνδεδεμένη με τη παιδική μας ηλικία, όταν οι γονείς μας – ανεξάρτητα από το αν το δικαιούμασταν – φρόντιζαν ώστε να εκπληρώνουν τις επιθυμίες μας, εγκλωβισμένοι στο σύνδρομο του «καλού» γονέα. Αυτό σαφώς δεν σημαίνει πως η αποστέρηση ή η άρνηση να κάνουμε τα χατίρια στα παιδιά μας είναι η λύση.
Από νωρίς όμως το παιδί πρέπει να μάθει ότι το χατίρι είναι αποτέλεσμα μιας καλής συμπεριφοράς ή μιας όμορφης πράξης. Κάτι σαν ανταμοιβή. Με την κατανόηση της παραπάνω πρότασης, θα μπορέσει σταδιακά να αντιληφθεί και τα όριά του τόσο στο επίπεδο της ζήτησης όσο και σε αυτό της επιβράβευσης. Το «όχι» πρέπει να αποδεσμευτεί από την αρνητική χροιά που το συνοδεύει και να γίνει απλά μια ξεκάθαρη απάντηση που θα δίνει στο μέλλον το παιδί, αλλά και που θα αντιλαμβάνεται χωρίς να απογοητεύεται. Φανταστείτε μια ζωή γεμάτη «ναι».
Ναι στα κοινωνικά καλέσματα, ναι στην εκπλήρωση επιθυμιών οικογένειας, φίλων και γνωστών, ναι στις επαγγελματικές προτάσεις. Σε αυτή την περίπτωση το «ναι» καθορίζει τη ζωή μας με βάση τη ζωή των άλλων αλλά και τη διάθεση μας να εκπληρώσουμε όλα τα χατίρια.
