Ο Διαβήτης (τύπου 1 ή 2), κατατάσσεται στα νοσήματα διαταραχής του μεταβολισμού Είναι από εκείνες τις χρόνιες ασθένειες, που επηρεάζουν όχι μόνο σωματικά το άτομο, αλλά που φέρνουν και αλλαγές σε κοινωνικό, συναισθηματικό, ψυχολογικό και πνευματικό επίπεδο. Η νόσος του διαβήτη φέρνει κάποιον ξαφνικά αντιμέτωπο με τη θνησιμότητα του και τον φόβο ενός αβέβαιου μέλλοντος.
Σε πρακτικό επίπεδο επίσης σημαίνει ότι θα πρέπει να αλλάξει τον τρόπο ζωής του- από τον τρόπο που τρέφεται μέχρι τις καθημερινές του συνήθειες. Οι επισκέψεις στο γιατρό πολλαπλασιάζονται και η ένταξη καθημερινής σωματικής άσκησης είναι κάτι το επιθυμητό.
Το πώς θα αντιμετωπίσει αυτές τις μεγαλύτερες ή μικρότερες αλλαγές ο καθένας από εμάς, σε μεγάλο βαθμό έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία του, την προσωπικότητα του και με το κατά πόσο υψηλή αυτοεκτίμηση έχει. Σίγουρα όμως ο διαβήτης είναι μια χρόνια ασθένεια που χρειάζεται να αντιμετωπισθεί με δυναμισμό, σοβαρότητα και αισιοδοξία ώστε να έχει μια καλή πρόγνωση.
Για μια καλύτερη ποιότητα ζωής, αρχικά χρειάζεται αυτός που νοσεί, να έχει επίγνωση, του πώς ο διαβήτης τον επηρεάζει ψυχοσυναισθηματικά. Δηλαδή, χρειάζεται να δει τα διαφορετικά συναισθήματα που βιώνει και που σχετίζονται με τη νόσο αυτή. Τις περισσότερες φορές, αυτά έχουν να κάνουν με τα στάδια του πένθους. Με την άρνηση, το μούδιασμα και το θυμό αρχικά και ύστερα με τη διαπραγμάτευση και τη θλίψη. Στο τέλος, έρχεται και η αποδοχή Το πόσο νωρίς ή αργά όμως, θα αποδεχτεί τη νέα αυτή κατάσταση ο ασθενής, είναι πολύ σημαντικό, αφού σχετίζεται με το κατά πόσο άμεσα θα αποφασίσει να φροντίσει τον εαυτό του. Δυστυχώς είναι αρκετοί άνθρωποι που νοσούν από διαβήτη και άλλες μακροχρόνιες ασθένειες και ζουν για χρόνια “κολλημένοι” σε κάποιο από τα προαναφερθέντα στάδια σαμποτάρονταν με αυτόν τον τρόπο, τη ζωή τους. Σε αυτό μπορεί να βοηθήσει και η θεραπεία με έναν ειδικό ψυχικής υγείας.
Επιστημονικές έρευνες δυστυχώς υποστηρίζουν πως τα άτομα που νοσούν από διαβήτη έχουν και μεγαλύτερες πιθανότητες να υποφέρουν από κατάθλιψη. Δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση πάνω στο γιατί αυτό μπορεί να συμβαίνει. Ίσως η κατάθλιψη αυτή να σχετίζεται με το αίσθημα διαχωρισμού και της μοναξιάς που αυτό επιφέρει (δεν είμαι σαν τους άλλους, κανείς δε μπορεί να καταλάβει αυτό που περνώ, τα χρόνια που έρχονται θα είναι δύσκολα) ή μπορεί να προέρχεται και από το καθημερινό άγχος που βιώνει κάποιος με αυτήν την ασθένεια.
Η ζωή δε σταματά σε μια ταμπέλα που φέρνει μια διάγνωση. Ο κάθε άνθρωπος είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Αν το σκεφτούμε, οι περισσότεροι από εμάς έτσι και αλλιώς, κουβαλάμε μια πληγή, ένα τραύμα που αν υποκύψουμε σε αυτό, τότε η ζωή μας μοιάζει να παγώνει από συναισθήματα και όνειρα, και να σταματά εκεί. Είναι ζωτικής σημασίας, κάποιος να συμφιλιωθεί με τη χρόνια ασθένεια του διαβήτη για να μπορέσει να ζήσει πέρα από αυτήν.
Χρειάζεται να ανασυγκροτηθούμε λοιπόν και να επανεξετάσουμε από την αρχή τις αξίες μας. Τι είναι σημαντικό για εμάς; Τι όχι; Πόσο από αυτά τα σημαντικά βάζουμε στην καθημερινότητα μας; Για την καλή πρόγνωση του διαβήτη αλλά και της κάθε χρόνιας ασθένειας, χρειάζεται να συνεχίσουμε να διατηρούμε μια θετική στάση απέναντι στη ζωή. Να γελάμε, να φτιάξουμε ένα δυνατό υποστηρικτικό πλαίσιο γύρω μας, να βρούμε έναν σωστό ερωτικό σύντροφο, να εμβαθύνουμε στις σχέσεις και στα πράγματα που έχουν αληθινή σημασία για εμάς. Ύστερα να μπορέσουμε να δούμε πιο βαθιά τον εαυτό μας. Να τον κατανοήσουμε, να τον αποδεχτούμε όπως είναι. Να τον αγαπήσουμε ολοκληρωτικά και να τον φροντίσουμε. Να βγούμε μέσα από τα στενά περιθώρια που μάθαμε να ορίζουμε τον κόσμο και να χαράξουμε μια διαφορετική πορεία, που όμως θα της δώσουμε και τη μεγαλύτερη αξία γιατί είναι εν τέλει, η ζωή μας η ίδια. Το να ζήσουμε στο «εδώ και τώρα» είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας. Κανείς δε μπορεί να προβλέψει τι θα φέρει το μέλλον. Όλοι μας αν το σκεφτούμε μόνο το τώρα έχουμε. Σε αυτό το τώρα μπορούμε να αποφασίσουμε να ζήσουμε όμορφες στιγμές. Άλλωστε αυτές δεν απαρτίζουν την ευτυχία που νιώσαμε, κοιτάζοντας πίσω στα χρόνια που πέρασαν; Είναι μια απόφαση τελικά να υπερπηδήσουμε τα εμπόδια και τα όρια που ο καθένας μας βάζει στον εαυτό του ώστε να ζήσουμε μια ικανοποιητική για εμάς ζωή.
Ειδικά στην περίπτωση του διαβήτη κρίνεται αναγκαίο να φροντίσουμε τον εαυτό μας και να του δώσουμε χαρά αφού κάθε τι λιγότερο έχει και άμεσο αντίκτυπο στη σωματική αλλά και ψυχική μας υγεία. Ας αναλάβουμε λοιπόν την προσωπική μας ευθύνη και ας αποφασίσουμε συνειδητά πως θέλουμε να ζήσουμε τα χρόνια που έρχονται.
Χαριέττα Λιακάκη
Συμβουλευτική ψυχολόγος MSc , τελειόφοιτη Ψυχοθεραπείας Gestalt. Εκπαιδευμένη στη μέθοδο τραυματοθεραπείας EMDR “.
