Τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερα ζευγάρια περνούν το κατώφλι του γραφείου με την ίδια σχεδόν αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους και στα λόγια τους:
«Θα καταφέρουμε να είμαστε μαζί; Θα ξεπεράσουμε τις διαφωνίες και τις συγκρούσεις μας; Πως θα σώσουμε το γάμο μας;»
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτό είναι ένα από τα πιο καίρια και δραματικά ερωτήματα στις μέρες μας για τη συντροφική σχέση, εξέλιξη και πορεία του ζευγαριού. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο αριθμός των διαζυγίων έχει αυξηθεί θεαματικά, ότι όλο και πιο συχνά ακούμε για χωρισμούς και μάλιστα μένουμε και κατάπληκτοι: «Γιατί χώρισαν; Μα ήταν τόσο ταιριαστοί, τα πήγαιναν τόσο καλά…»
Η εικόνα του ζευγαριού που γερνάει μαζί, κοντεύει να μοιάζει με παραμύθι αν εξαιρέσουμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας… Πολλά έχουν αλλάξει, κάνουμε σχέσεις, παντρευόμαστε, αναζητώντας εκείνη την παλιά «μαγική» εικόνα που βλέπουμε στις ταινίες, που θαυμάζουμε ίσως στα παραμύθια, την εικόνα του «έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!» Μέχρι που ερχόμαστε αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα. Η σχέση μας δεν πήγε καλά, χωρίζουμε. Και όμως. Ξανακάνουμε σχέσεις, ξαναπαντρευόμαστε, εξακολουθούμε να αναζητάμε εκείνη την εικόνα που αν και στην εποχή μας θεωρείται ξεπερασμένη, εμείς την θέλουμε και να την κυνηγάμε με το ίδιο πάθος, ψάχνοντας για τη συντροφική ευτυχισμένη μας συνέχεια… Ακόμη και ζευγάρια που δεν φτάνουν νομικά στο διαζύγιο, εξακολουθούν και παραμένουν μαζί κάτω από την ίδια στέγη για χάρη των παιδιών ή για άλλους σημαντικούς για τον καθένα λόγους, ζουν απομακρυσμένα, χαμένα μέσα σε μια σχέση σιωπής και στη συντροφική ανυπαρξία. Από την άλλη πλευρά, εξακολουθούμε και βλέπουμε ζευγάρια που «τα καταφέρνουν» να βγουν από τις δυσκολίες τους ή ακόμη και να ζουν χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, απολαμβάνοντας ο ένας σύντροφος τον άλλον. Τι συμβαίνει λοιπόν;
Τι είναι αυτό που έχει αλλάξει στις μέρες μας; Πως παρόλα αυτά τα υπαρκτά και σημαντικά προβλήματα μπορεί το ζευγάρι να επιβιώσει;
Η απάντηση μπορεί να φαίνεται πολύ απλοϊκή. Οι ρόλοι έχουν αλλάξει. Η γυναίκα δεν είναι πλέον «χωμένη» στη κουζίνα της και αφοσιωμένη στην ανατροφή των παιδιών της και του συζύγου της. Έχει φορτωθεί πολλαπλούς ρόλους, εργάζεται, γίνεται ερωμένη, σύζυγος, μητέρα, φροντίζει τις ανάγκες της οικογένειας. Έχει βάλει στους ώμους της βαρύ φορτίο, που αν και έχει τις υλικές ανέσεις, νιώθει ότι της λείπει ουσιαστική βοήθεια και συναισθηματική στήριξη. Την ζητάει από τον σύντροφό της, την διεκδικεί, όπως διεκδικεί και την ερωτική και σεξουαλική της ζωή. Η λέξη κλειδί όμως στο να ικανοποιήσει τις ανάγκες της είναι «ο τρόπος». Το πώς μπαίνει στη διαδικασία αυτή, στο πως διεκδικεί, στο πως μάχεται… Συχνά περνά το όριο, γίνεται επιθετική, αντιδραστική, συγκρούεται με τον σύντροφό της, θυμώνει, νιώθει ότι απογοητεύεται και στο τέλος ματαιώνεται και ακυρώνεται. Ο άνδρας πάλι, νιώθει ότι η γυναίκα του «κλέβει» μεγάλο κομμάτι από τους δικούς του ρόλους, αισθάνεται τον ανταγωνισμό που αρχίζει και διεισδύει στη σχέση – άλλωστε μην ξεχνάμε ότι ο άνδρας είναι από τη φύση του περισσότερο ανταγωνιστικός, νιώθει ότι χάνει έδαφος… Και όμως, μπορεί να υπάρξει ισορροπία, φτάνει να υπάρχει η καλή διάθεση για να μπορούμε να επικοινωνήσουμε και να δούμε τη σχέση μας μέσα από τα τρία χαρακτηριστικά της: την επικοινωνία, το σεξ και την ψυχική επαφή. Συμμαχώντας και με τα τρία αυτά στοιχεία της σχέσης, μπορούμε να βρούμε την μαγική αυτή συνταγή που θα μας επιτρέψει να ονειρευόμαστε «μαζί» το αύριο, την πορεία μας και την συνέχειά μας, όχι μόνο ατομικά αλλά συντροφικά.
Μαρίνα Μόσχα Κλινική Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια
