Η αρνητική προσδοκία οδηγεί στο παθητικό στρες!

Αυτό λέγεται ‘’ Αρνητική Προσδοκία‘’.

 Στην ψυχολογία η αρνητική προσδοκία είναι η κυριότερη αιτία παθητικού στρες για τον άνθρωπο.

Το στρες έχει αποδειχθεί ότι είναι υπεύθυνο για το 90% των προβλημάτων υγείας του σύγχρονου ανθρώπου και το υπ αριθμόν ένα ‘’προϊόν ‘’εκμετάλλευσης για όλο το κύκλωμα της εμπορίας της υγείας από τις φαρμακοβιομηχανίες μέχρι τον τελευταίο θεράποντα της υγείας, που αντί να ενημερώνει σωστά, απλά χορηγεί ‘’χάπια‘’ που συντηρούν το πρόβλημα.

Ανυπεράσπιστοι εθιζόμαστε σε όλες αυτές τις ουσίες και είμαστε σε πλήρη εξάρτηση για τη ‘’δόση’’ μας.

Η αλήθεια για το στρες είναι ότι ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης του είναι να το διαχειριστεί κάποιος εσωτερικά και όχι να το ξορκίζει με χάπια, υπερβολικό φαγητό ή ποτό.

Η απειλή για την υγεία του, την ασφάλεια του, την ικανοποίηση των βασικών του αναγκών τον εξουθενώνει και τον κάνει εύκολο για κάθε είδους χειραγώγηση.

Η φαντασία του μηδενίζεται, οι λύσεις απομακρύνονται και η δημιουργικότητα του εξαφανίζεται. Τα βλέπει όλα μαύρα και ονειρεύεται ‘’σωτήρες’’.

Αυτή είναι η αρνητική πλευρά της πραγματικότητας που βιώνει ο περισσότερος κόσμος. Υπάρχει πάντα και η άλλη πλευρά. Αυτή της προοπτικής της θετικής προσδοκίας της ευκαιρίας που όμως είναι ορατή από πολύ λίγους ανθρώπους.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι οι πιο έξυπνοι, οι πιο μορφωμένοι οι πιο όμορφοι οι νεώτεροι κλπ. Είναι αυτοί που έχουν καλύτερη γνώμη για τον εαυτό τους.

Δηλαδή περισσότερη αυτοπεποίθηση και η στάση ζωής τους είναι θετική. Δεν πανικοβάλλονται με το παραμικρό, ψάχνουν τις λύσεις στη δημιουργική τους φαντασία, δοκιμάζουν τις ιδέες τους, συνεργάζονται για κοινούς στόχους με άλλους ίδιας νοοτροπίας και πάνω απ’ όλα εργάζονται.

Επειδή προτιμώ να είμαι χρήσιμος παρά ευχάριστος αλλά ανώφελος όπως όσοι εκφράζονται με συνεχή γκρίνια, παράπονα και διαμαρτυρίες, αλλά δεν προτείνουν μια πρακτική ιδέα να φύγουμε από το πρόβλημα.

Από μικρός έμαθα ότι αν θέλω να τραγουδήσω, θα βρω ένα τραγούδι. Επιτέλους χρειάζεται επειγόντως να σταματήσουμε να ανακυκλώνουμε το θυμό μας για όσους μας έφεραν ως εδώ. Αυτό δε σημαίνει να ξεχάσουμε, ούτε να δώσουμε συγχωροχάρτι, απλά σημαίνει ότι πρώτα βγάζουμε το νερό από τη βάρκα για να μη βουλιάξει, κλείνουμε την τρύπα και μετά βλέπουμε ποιος την άνοιξε.

O θυμός αναπαράγει θυμό που οδηγεί στην εκδίκηση.

Η εκδίκηση φέρνει σύγκρουση, θύματα και καταστροφές.

Δεν περισσεύει κανείς. Πολλοί από εμάς άθελα μας μπορεί να συμβάλλαμε σ’ αυτή την κατάσταση. Πολλοί έχουν ήδη πληρώσει ακριβά το τίμημα μιας ζωής με δανεικά.

Τώρα να ενωθούμε, να συνεργασθούμε, να σχεδιάσουμε, να δράσουμε.

Περιμένω από τους ανθρώπους των γραμμάτων, των τεχνών, της επιστήμης, της οικονομίας να δώσουν το εναρκτήριο λάκτισμα για μια νέα Ελλάδα μια νέα κοινωνία.

Μια χώρα σαν τη δική μας, με τόσο πλούτο φυσικό, ορυκτό, περιβαλλοντικό, πολιτιστικό αλλά πάνω από όλα με κατοίκους που η ιστορία έχει καταγράψει τη μεγαλοσύνη τους, δεν επιτρέπεται να περιμένει την ‘’ελεημοσύνη ‘’των άλλων.

Με 25 εκατ. επισκέπτες τουρίστες που φεύγουν θαμπωμένοι από τον τόπο μας και την ιστορία του, με 6500 είδη βοτάνων (η δεύτερη χώρα έχει μόλις 2000), με το 62% των λέξεων από τις κυριότερες γλώσσες να είναι ελληνικές και το 80% των επιστημονικών όρων να αποδίδονται με ελληνικές λέξεις, με τη ναυτιλία μας να οργώνει τις θάλασσες ξεπερνώντας υπερδυνάμεις του πλανήτη, με ‘’οδηγούς ‘’ τον Όμηρο τον Σωκράτη τον Πλάτωνα τον Αριστοτέλη τον Περικλή και τους νεώτερους από τον Κολοκοτρώνη και τον Καποδίστρια μέχρι τον Καζαντζάκη τον Παπανικολάου τον Σεφέρη και τον Ελύτη δεν επιτρέπεται να είναι στην ουρά.

Επιβάλλεται να ηγείται. Για αυτό να βρούμε την αυτοπεποίθηση μας, να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον με πρόθεση να συνεργασθούμε να βρούμε τρόπους να περάσουμε τη δυσκολία και να συνεχίσουμε αντάξιοι των προγόνων μας.

Μην περιμένεις να σου απλώσει κάποιος το χέρι για να το σφίξεις και να γνωριστείς μαζί του. Άπλωσε εσύ το δικό σου.

Δεν ευθύνεσαι αν δεν σου το σφίξουν, ούτε εκτίθεσαι.

Αυτή είναι η υποχρέωση σου και η ευθύνη σου.