Ήταν κάποτε ένας γιατρός. Μια μέρα φεύγοντας από την πόλη που έμενε για να πάει σε μια άλλη γειτονική όπου είχε δουλειά, συνάντησε την πανούκλα που έμπαινε. Σταμάτησε και την ρώτησε: «Πάλι εδώ; Τι ήρθες να κάνεις;»
Και η πανούκλα απάντησε: «Είναι η σειρά μου».
«Πόσους θα πάρεις αυτή τη φορά;» ρώτησε ο γιατρός.
«Λίγους, γύρω στους χίλιους», απάντησε η πανούκλα.
Μετά από μια εβδομάδα ο γιατρός (έχοντας ενημερωθεί εν τω μεταξύ για την κατάσταση στην πόλη του) επέστρεψε, και στην είσοδο της πόλης αντάμωσε την πανούκλα που έφευγε
«Μου είπες ψέματα», της είπε. «Είχες πει ότι θα πάρεις κάπου χίλιους και τελικά πέθαναν πέντε χιλιάδες».
Κι εκείνη απάντησε: «Δεν είπα ψέματα. Εγώ πήρα χίλιους. Τους υπόλοιπους τους σκότωσε το άγχος και ο φόβος».
Το άγχος και ο φόβος είναι περισσότερο θανατηφόρα από την πανούκλα που βιώνουμε.
Τις περισσότερες φορές ο φόβος μήπως συμβεί το χειρότερο είναι χειρότερος από το να συμβεί το χειρότερο
Είμαστε στο ίδιο σταυροδρόμι. Ας μην αφήσουμε τον φόβο να μας πάρει. Ας μην φύγουμε από φόβο μήπως νοσήσουμε από την νέα λαίλαπα που χτυπάει την υπόστασή μας και την κοινωνία μας.
Είμαστε όλοι εμείς ίδιοι με χθες ίσως όμως δεν θα είμαστε ίδιοι με το αύριο. Ας μας κάνει αυτή η εναγώνια πάλι με την επιβίωση να αναθεωρήσουμε τι αξίζει να μας κάνει να ανησυχούμε και κυρίως ας μην αφήσουμε το φόβο να καταστρέψει ότι άφησε πίσω της όρθια η αρρώστια.
Η ζωή είναι αγώνας σε αυτόν άλλοι παλεύουν και τον κερδίζουν και άλλοι τον χάνουν. Ας μην χάσουμε όμως τη μάχη χωρίς πάλη γιατί και η δειλία είναι μια άλλη αρρώστια που πολεμάει την επιβίωση.
Να ζούμε όχι απλώς να επιβιώνουμε. Να παλεύουμε ακόμα και στα χειρότερα βάθη της ανθρώπινης απελπισίας. Γιατί η ψυχή είναι το μόνο αθάνατο κομμάτι μας και αυτή ξέρει πως στο τέλος θα νικήσει. Αν δεν έχουμε νικήσει ακόμα είναι γιατί δεν ήρθε το τέλος.
Καλή δύναμη σε όλους
