Δεν θα ξεχάσω ποτέ έναν γιατρό που μου είπε ότι στους ηλικιωμένους συμπεριφέρεσαι σαν να ήταν παιδιά πολλές φορές αν έχουν άνοια ακριβώς το ίδιο γιατί οι εγγραφές είναι καινούργιες. Όπως ένας γονιός φροντίζει ένα μικρό παιδί να μην κάνει αταξίες σκανταλιές και έχει υπομονή όταν δεν τον ακούει έτσι και ο μεγάλος άνθρωπος ειδικά οι γονείς μας. Έχετε ακούσει άπειρες φορές δεν ξέρεις εσύ ξέρω εγώ τι θα κάνω. Και πάνω που λες ότι τα έχεις καταφέρει και όλα πάνε ρολόι κάνει ο γονιός μια στραβή και σε τρελαίνει. Με δυο λόγια είναι δύσκολο να μεγαλώνεις γονείς.
Πρέπει να το πάρετε απόφαση ότι συχνά θα υπερισχύσει το εγώ τους το πείσμα τους. Η ισχυρογνωμοσύνη είναι προνόμιο των ηλικιωμένων. Τώρα, αν έχετε την ατυχία να φροντίζετε ηλικιωμένους με άνοια ο κόπος πολλαπλασιάζεται στον μέγιστο βαθμό.
Επαναλαμβάνεις πολλές φορές τα ίδια πράγματα από το τι ώρα είναι έως το τι μέρα και πάντα κάποιος δεν σε ακούει τι λες ή κάνει άλλες εγγραφές μέσα στη μνήμη του.
Οταν όμως ο ηλικιωμένος τα έχει αυτό που λέμε 400 τότε τα δύο πείσματα κονταροχτυπιούνται. Όσο και αν τον αγαπάς πάντα σκέφτεσαι μα καλά δεν καταλαβαίνει ότι αυτό που του λέω είναι το σωστό.
Πριν λίγες μέρες μεσούσης της καραντίνας τα παιδιά της κατήγγειλαν μια ταλαίπωρη που είχε βάλει στόχο να πάει με το κτελ στο χωριό της ακόμα και αν τα παιδιά της της έλεγαν το αντίθετο για την δική της υγεία και το καλό της.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο δίκιο έχουν αυτά τα παιδιά. Πώς να κρατήσεις έναν ηλικιωμένο μέσα στο σπίτι όταν θέλει να βγει πάση θυσία. ¨Άθλος πιστέψτε με. Οπλιστείτε με υπομονή κουράγιο και περίσσευμα δύναμης γιατί όσο είναι γονιός σου άλλο τόσο σκέφτεται με το δικό του μυαλό μιας άλλης εποχής.
Ωστόσο είναι ο ίδιος εκείνος άνθρωπος που σε πήρε στα γόνατά του και σε χάιδεψε σε φίλησε σε αγκάλιασε σκούπισε τα δάκρυά σου στο πρώτο σου χτύπημα τότε που έτρεχαν αίματα τα γόνατά σου όταν έπεσες μέσα στα χαλίκια. Είναι εκείνος ο πατέρας που σου κράταγε το ποδήλατο για να μάθεις χωρίς βοηθητικές ρόδες. Είναι εκείνη η μάνα που με υπομονή σου χτένιζε τα μαλλιά που είχαν κόμπους και προσπαθούσε να μην σε πονέσει. Είναι εκείνη που γυρίζοντας κουρασμένη από το σχολείο ή τη δουλειά αργότερα είδες ότι δεν σου αρέσει το φαγητό σου έκλεισε συνωμοτικά το μάτι και άρχισε να σου τηγανίζει πατατίτσες τηγανιτές που ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσεις. Γιατί όσες πατάτες και να φας ποτέ δεν θα είναι σαν τις μαμαδίστικες της δικής σου μαμάς.
Και μετά στα ερωτικά σου χτυποκάρδια ήταν δίπλα σου και σε παρηγορούσε όταν κάτι δεν πήγαινε καλά. Είναι εκείνη η μάνα που σου είπα “άκου να σου πω αν δεν σε αγαπάει μην τον στείλεις στη μάνα του, στείλτον σ εμένα να μην τον αναγνωρίζει η μάνα του”. Μέσα από τη δική σας μάνα θυμάμαι κι εγώ τη δική μου που τώρα καθώς δεν είναι στη ζωή, θα έδινα και τη μισή μου ζωή να πιώ ένα καφέ μαζί της στο τραπέζι της κουζίνας μας.
Γι αυτό σας λέω ναι είναι δύσκολο να μεγαλώνεις γονείς γιατί όσο μεγαλώνουν χαιδεύονται και ζητάνε την επιβεβαίωση της αγάπης μας κάθε στιγμή, όμως να ξέρετε εκεί που είναι τώρα αυτοί οι γονείς θα είσαστε εσείς αύριο γιατί ο χρόνος είναι κύκλος που γυρνάει πάντα σ εσάς. Ακόμα κι αν το σύμπαν έχει άλλη γνώμη να ξέρετε ότι , κάθε τι που θα δώσετε θα το εισπράξετε σαν ένα δάνειο προς αποπληρωμή στα δικά σας μεγάλα χρόνια που σας εύχομαι να είναι όσο το δυνατόν πιο μεγάλα.
