Πολύ μελάνι έχει χυθεί για να τη διαπλοκή, τη μίζα και την αδυναμία πολιτικού ελέγχου των δαπανών για την υγεία στο δημόσιο κομμάτι της. Είναι τόσοι πολλοί οι τίτλοι ειδήσεων που πλέον δεν προκαλούν καμιά συγκίνηση στον αναγνώστη και δημιουργούν κακή διάθεση στους πολιτικούς. Νόμοι και διατάξεις υπάρχουν πολλές και καλές, άλλωστε είμαστε στην εναρμονισμένη Ελλάδα με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Γι’ αυτή την εναρμόνιση (των αγορών υγειονομικού υλικού στα δημόσια νοσοκομεία) άλλωστε «εισπράττουμε» και υψηλά ευρωπρόστιμα. Στην προσπάθεια περιορισμών των δαπανών δυστυχώς μειώνεται η ποιότητα και η ποσότητα των προσφερομένων υπηρεσιών. Λύσεις επίσης έχουν προταθεί και θεσμοθετηθεί πολλές, αλλά δυστυχώς χωρίς καμιά εφαρμογή. Ένα παράδειγμα είναι η καθυστέρηση συμφωνίας απαιτήσεων δημοσιών νοσοκομειών και ασφαλιστικών οργανισμών για τις προσφερόμενες υπηρεσίες, που φτάνει τους 6 και 12 μήνες!

 

 

Αυτό δεν είναι θέμα διαπλοκής, αλλά συστεμική αδυναμία και αδιαφορία. Τότε η όποια διαπλοκή χρησιμοποιείται ως άλλοθι για τη συγκάλυψη αδυναμιών.

Ορθολογιστική διαχείριση της σημερινής κατάστασης σημαίνει διαδικασίες. Διαδικασίες στη συνταγογράφηση, τήρηση στατιστικών στοιχείων, εξομείωση δημοσίων και ιδιωτών επαγγελματιών υγείας, διαχωρισμό νοσοκομειακών υπηρεσιών από εκείνες της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, ενεργοποίηση των φορέων τοπικής αυτοδιοίκησης (περιφέρειες, δήμους), εφαρμογή DRGs (diagnosis-related groups) για τη συνταγογράφηση διαγνωστικών εξετάσεων, φαρμακευτικής αγωγής και χορήγησης υγειονομικού υλικού, υλοποίηση του διπλογραφικού συστήματος σε κάθε δομή υγείας (κέντρο υγείας ή νοσοκομείο), κεντρική κωδικοποίηση υλικών (υπάρχει σε υγειονομική περιφέρεια από το 2005).

Όση διαπλοκή κι αν υπάρχει, καλλιεργείται ή συντηρείται από την περιφρόνηση στο εθνικό σύστημα υγείας και στον Έλληνα ασθενή. Επιτέλους ας σοβαρευτούμε. Αναγκαστικά πρέπει να ξοδεύουμε το πολύ όσα εισπράττουμε, ή όσα μπορούμε. Ό,τι επιπλέον χρειαστεί πρέπει να το πληρώσει ο ασθενής κι όχι η πολιτεία. Αυτό δεν αναιρεί το δικαίωμα υπηρεσιών και προϊόντων «boutique» στην υγεία, που προσφέρονται από ιατρούς κι αγοράζονται από εύπορους ασθενείς, αλλά υλοποιεί τις θεμελιώδεις υποχρεώσεις του κράτους από τη μια να προσφέρει ιδίου επιπέδου υψηλής ποιότητας υπηρεσίες υγείας σε όλους κι από την άλλη να μη ξοδεύει παραπάνω από όσα εισπράττει. Τι γίνεται όμως τελικά αν δεν υπάρχει κυβερνητική βούληση και κυβερνητικός προσανατολισμός; Η κυβερνητική αβελτηρία δε δικαιολογείται και η διαχείριση του συστήματος απαιτεί γνώση και τόλμη!

Γιάννης Καλαντζάκης

Ειδικός Σύμβουλος σε θέματα Διοίκησης Υπηρεσιών Υγείας

#########