Το πώς το πραγματικό σώμα μπορεί να βρει τον πραγματικό άλλο μέσα μας ανέλυσε σε συνέδριο για την ανθρώπινη σεξουαλικότητα, ο ιερέας Ν. Λουδοβίκος καταχειροκροτούμενος από το κοινό που δεν περίμενε να ακούσει τις πιο πρωτοποριακές ιδέες από έναν ιερωμένο.

Κεντρική θεματολογία της ενότητας ήταν “από την απιστία της σκέψης στην αλήθεια της σχέσης”.

Ο Πατέρας Λουδοβίκος είναι καθηγητής πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης επισκέπτης καθηγητής στο Κέμπριτζ και σε πανεπιστήμιο του Παρισιού, σπούδασε ψυχολογία και ασχολείται με την ανθρώπινη φυσιολογία. Οι ομιλίες του σε όλο τον κόσμο θεωρούνται οι πιο επιτυχημένες από φιλοσοφικής πλευράς.

Όπως ανέφερε ο πατήρ Λουδοβίκος δεν υπάρχει τίποτα πιο συναρπαστικό από την αναφυσική αντιμετώπιση του σώματος και της παρουσίας του άλλου. Φαίνονται πολλά δεδομένα αλλά δεν είναι έτσι. Ο Καρτέσιος έλεγε το γνωστό Σκέφτομαι άρα υπάρχω και θεωρείται η κριτική στον Νίτσε. Με αυτή τη λογική σκέφτομαι λοιπόν ότι θέλω και όποτε θέλω αλλά δεν ισχύει τίποτα από αυτά. Ο άνθρωπος δεν σκέφτεται με το νου πια σύμφωνα με την νεωτερικότητα. Ο άνθρωπος σκέφτεται με το σώμα του και το λέει η κλασική ψυχανάλυση και η σύγχρονη γνωστική επιστήμη. Ο άνθρωπος σκέφτεται με την βιολογικότητά του και ότι απορρέει από αυτή. Ο Μάξιμος ο Ομολογητής είπε για το όλον αυτού του εαυτού. Ο αυτοπροσδιορισμός παραμένει ανικανοποίητος. Η επιθυμία του ανθρώπου είναι πάντα παραπάνω από το αίτημά του. Είναι ένας μυστηριώδης τύπος. Το σώμα και η βιολογικότητα δεν είναι δεδομένη αλλά αποτελεί τη σκεπτόμενη βάση του Life Style.

Δεν υπάρχει άνθρωπος απόλυτα ικανοποιημένος από το σώμα του. Το θέμα είναι τι σκέφτεται το σώμα γι αυτόν. Εδώ βοηθάει η μεταφυσική ψυχολογία. Η αγάπη είναι ζεστασιά για όλους μας όχι μόνο για μια μητέρα προς το παιδί ή μεταξύ συντρόφων. Από την άλλη ένας ψυχρός άνθρωπος δεν γίνεται ποτέ αξιαγάπητος. Όταν υπάρχει ψυχική στεναχώρια γίνεται βαρύ το φορτίο της άρα μιλάμε για στεναχώρια με ψυχικό μέγεθος. Από την άλλη το σώμα έχει να κάνει με το όλον ή το όλον σκέφτεται το σώμα. Ο άνθρωπος νοηματοδοτεί τον εαυτό του. Ανακαλύπτει το όλον. Αυτό είναι η αρχαία τραγωδία η Νέμεσις η Κάθαρση. Σκεφτόμαστε τον εαυτό μας αλλά δεν αναρωτιόμαστε τι σκέφτεται και αν ο εαυτός μας για εμάς. Είναι η απογείωση του αυτόματου εγώ αγνοώντας το όλον και αντικαθιστώντας το κάθε φορά με υποκατάστατα όπως ναρκωτικά πλούτο ή άλλα κλισέ. Το σώμα βρίσκεται στην διασωματικότητα στο συμβολικό πεδίο ακόμα και βάση τη σεξουαλική έλξη. Ο άνθρωπος ως επιθυμία είναι το νόημα των πραγμάτων. Αποτελεί το μύθο της Δύσης. Ο Πλάτων είναι η ερωτική ανικανοποίηση που περιγράφεται στο Συμπόσιο. Ο έρωτας του ενός σώματος καταλήγει στα πολλά σώματα πολυτεμαχίζει τα χαρακτηριστικά της ψυχής. Έτσι εγκαταλείπει το σώμα προς τα πίσω. Ο έρωτας του ενός καταρρίπτει τον Πλάτωνα. Είναι ριζικά ανικανοποίητος. Γι αυτό καταρρέει και ο μεταφυσικός Πλάτων γιατί δεν χωράει το όλον μέσα στα πολλά.

Ποιό έιναι όμως το νόημα του Πλατωνικού έρωτα; Γιατί να εγκαταλείψει κάποιος το εγώ προς χάριν της πηγής; Εδώ έρχεται ο χριστιανισμός και καλύπτει το κενό. Το βιολογικό μπορεί να έχει συμπαντικό υλικό νόημα;Ο έρωτας δεν έιναι μόνο μια ηδονή. Είναι το μεγαλύτερο μυστήριο. Δεν ξέρουμε την αρχή και το τέλος του μέσα από τις επιμέρους ενσαρκώσεις. Είναι το όλον μέσα στο επιμέρους. Είναι η αναζήτηση του αιώνιου σώματος. Έτσι έχουμε έναν ιερό υλισμό στον χριστιανισμό με τη ανάσταση των νεκρών. Αν απορριφθεί αυτό φτάνουμε στον Πλάτωνα. Μπορεί να δώσει το νόημα του έρωτα; Δεν θα τον καταλάβει γιατί είναι ανικανοποίητος. Ο Δυτικός άνθρωπος είναι εκλεπτυσμένος έχει κουλτούρα θέλει ένα σώμα έξω από την φθορά και το θάνατο. Και μετά μέσα σε όλο αυτό, ποιός είναι ο άλλος; Είναι η συγχώρεση. Ο άλλος ίσως είναι ο συμβολικός ενοχισμός. Είναι ο ναρκισσισμός σου. Ο ναρκισσιστικός φόβος δεν μας αφήνει να πλησιάσουμε τον άλλον. Να θυσιάσω δηλαδή τον εαυτό μου στον άλλον, ή τον άλλον στον εαυτό μου. Είναι απάτη το να πιστεύουμε ότι ο πολιτισμός είναι σωματοκεντρικός και η επικοινωνία δεδομένη. Χωρίς την εμπειρία του όλου κόντρα στην φιλαυτία  και τον ναρκισσισμό δεν υπάρχει σώμα. Έχει χαθεί μέσα στον δυτικό πολιτισμό. Το νόημα του σώματος και της ψυχής βεβαιώνεται πάντα με δύο. Δεν υπάρχει ατομική αλήθεια ούτε ατομική ανάσταση. Στον θάνατο και την φιλοσοφία δεν υπάρχει τέρμα. Αν δεν το δούμε έτσι κυριαρχεί ο φόβος ακόμα και στην ηδονή μήπως χαθεί ή δεν συνεχιστεί ή μήπως αλλάξει υφή και είδος και μετά έρχεται λύπη και αγωνία γιατί χάνουμε αυτό που θέλουμε και δεν το έχουμε. Όπως είπε και ο Καζαντζάκης “στο σκοτάδι απαντάς πάντα με φως”.

#########