Ο σακχαρώδης διαβήτης αποτελεί πρόβλημα δημόσιας υγείας, αφού στη χώρα μας ένα ποσοστό της τάξης του 7% του πληθυσμού (περίπου 720.000 άνθρωποι) έχει διαγνωσμένο διαβήτη που λαμβάνει αντιδιαβητική αγωγή. Από το σύνολο αυτό, το μεγαλύτερο ποσοστό έχει σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2. Ο διαβήτης είναι μια χρόνια πάθηση και αν δεν διαγνωστεί έγκαιρα και αντιμετωπιστεί κατάλληλα μπορεί να προκαλέσει σοβαρές επιπλοκές που αφορούν όλα τα όργανα. Είναι στοιχεία που δινει ο κ. Τεντολούρης πρόεδρος της ομοσπονδίας εταιρειών για τον διαβήτη. Επίσης τόνισε ότι είναι θέμα δυο ή τριών ετών το να ιαθεί πλήρως ο διαβήτης.
Ο αρρύθμιστος διαβήτης, εκτός από τον κίνδυνο αύξησης των επιπλοκών, κοστίζει περισσότερο (κατά 30%) στο σύστημα περίθαλψης της χώρας μας. Είναι αξιοσημείωτο ότι από τη συνολική δαπάνη για το διαβήτη, ένα ποσοστό μόνο 15% αφορά τη φαρμακευτική αγωγή, ενώ το μεγαλύτερο ποσοστό (85%) δαπανάται για την αντιμετώπιση των επιπλοκών της νόσου. Μάλιστα, τις τελευταίες δεκαετίες παρατηρείται στη χώρα μας όπως και παγκόσμια μια ανησυχητική αύξηση της συχνότητας του διαβήτη που αναμένεται, αν συνεχιστεί, να προσβάλλει περισσότερα άτομα και να αυξήσει περαιτέρω τον κίνδυνο των επιπλοκών. Καθίσταται επομένως αδήριτη ανάγκη η λήψη μέτρων τόσο για την πρόληψη του διαβήτη όσο και για τη σωστή αντιμετώπισή του.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο και δεδομένης της δυσμενούς οικονομικής κατάστασης που όλοι-και περισσότερο τα άτομα με διαβήτη-βιώνουμε, το έργο της Ελληνικής Ομοσπονδίας για το Διαβήτη (ΕΛΟΔΙ), της πρώτης ομοσπονδίας ατόμων-συλλόγων με σακχαρώδη διαβήτη στη χώρα μας, καθίσταται αναγκαίο για τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία και είναι ιδιαίτερα έντονη η ανάγκη υποστήριξή του. Στο πλαίσιο αυτό γίνεται αντιληπτό ότι τα άτομα που πάσχουν από χρόνιες παθήσεις έχουν περισσότερη ανάγκη υποστήριξης και αρωγής προκειμένου να ατενίσουν το μέλλον τους με αισιοδοξία και ελπίδα. Η Ελληνική Ομοσπονδία για το Διαβήτη έχοντας πλήρη επίγνωση του ρόλου της και των αναγκών της ελληνικής κοινωνίας στοχεύει με υψηλό αίσθημα ευθύνη να συνεχίσει το δύσκολο έργο της.
Ο Διαβήτης βρίσκεται σε ‘’κρίση΄΄ και χρειάζεται τώρα περισσότερο από ποτέ συστράτευση και ένταση των προσπαθειών για να περισώσουμε τα κεκτημένα από τη δίνη των μνημονίων τονίζει ο πρόεδρος της ελληνικής διαβητολογικής εταιρείας κ. Ν. Παπάνας.
Ο Σ.Δ., από μόνος του δεν αποτελεί εμπόδιο στη ζωή μας, αρκεί να έχουμε εκπαιδευτεί σωστά και να έχουμε ελεύθερη πρόσβαση στις κατάλληλες θεραπείες και τις σύγχρονες τεχνολογίες, για την αντιμετώπιση της χρόνιας πάθησης μας.
Πόση σημασία δίνουν όμως, εν καιρώ κρίσης, οι αρμόδιοι φορείς στην ανθρώπινη ζωή?
Πόση σημασία δίνει η Πολιτεία, όταν εισηγείται περικοπές στις παροχές υγείας για άμεση εξοικονόμηση χρημάτων, αδιαφορώντας , αν αυτό θα επιφέρει σε εμάς τους πάσχοντες επιπλοκές και αναπηρίες που θα υποβαθμίσουν το επίπεδο της υγείας μας και ταυτόχρονα θα πολλαπλασιάσουν μέσα στα επόμενα χρόνια το κόστος για το Σύστημα Υγείας?
Η δυσχερής κατάσταση ,στην οποία βρίσκεται η χώρα μας , έχει επιβαρύνει πολλαπλά εμάς, τους ανθρώπους με διαβήτη, διότι αφενός έχουμε υποστεί την μείωση των αποδοχών μας, την ανεργία, την αύξηση των εισφορών και αφ΄ετέρου καλούμαστε να ανεχτούμε την μείωση των παροχών σε βάρος της υγείας μας.
Και σαφέστατα λέμε ΝΑΙ στην πάταξη της διαφθοράς, της υπερχρέωσης και της υπερκατανάλωσης, στηρίζουμε τις προσπάθειες για τη σωτηρία του Συστήματος Υγείας, αλλά ταυτόχρονα λέμε ΟΧΙ στις περικοπές των παροχών που θα επηρεάσουν την υγεία και την ποιότητα της ζωής μας.
Η ζωή με το διαβήτη είναι ένας διαρκής αγώνας. Ένας αγώνας σαν και αυτόν που δίνει η ίδια η ζωή , από τη γέννηση της, μέχρι το τέλος. Ένας αγώνας, που οι παρούσες συγκυρίες τον κάνουν δυσκολότερο και κάποιες φορές χωρίς ευοίωνες προοπτικές.
Στην πραγματικότητα, με ή χωρίς οικονομική κρίση, ο καθένας από εμάς, χρειάζεται μια ομάδα ανθρώπων , όπως γιατρούς, νοσηλευτές, εκπαιδευτές και ταυτόχρονα φάρμακα, τεχνολογίες και δεξιότητες για να καταφέρει να ρυθμίσει αποτελεσματικά την πάθηση του.
Στις παρούσες συνθήκες κάποια από τα παραπάνω απλά δεν υπάρχουν ή δεν διατίθενται σε ανθρώπους που έχασαν τη δουλειά τους, το εισόδημα τους, την ασφαλιστική τους κάλυψη. Και επιπλέον η αποδόμηση του κοινωνικού ιστού, που συνοδεύει τους καιρούς που ζούμε, κάνει ακόμα πιο δύσκολη τη ρύθμιση του διαβήτη, καθώς το άγχος και η αγωνία μεγαλώνουν καθημερινά, επικρατεί η ανασφάλεια και ο αγχωμένος άνθρωπος χάνει τη διάθεση να κάνει το καλύτερο που μπορεί για τη ζωή του.
Με λίγα λόγια σας περιέγραψα το πλαίσιο του διαβήτη στην Ελλάδα της κρίσης. Το πλαίσιο μέσα στο οποίο, εμείς οι άνθρωποι με διαβήτη, η Ομοσπονδία μας, οι σύλλογοι μας, προσπαθούμε να βρούμε λύσεις σε πραγματικά καθημερινά προβλήματα.
Πρέπει να γίνει αντιληπτό σε όλους ότι μπορούμε να έχουμε μια ζωή με ποιότητα και ότι δικαιούμαστε να τη ζήσουμε με αξιοπρέπεια.
Ας είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι: Δεν μπορούμε να μιλάμε για ποιότητα ζωής των ανθρώπων με διαβήτη, χωρίς επιπλοκές, όταν υπάρχει έλλειψη ενός εθνικού δικτύου ενημέρωσης, όταν υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις στο εθνικό σύστημα υγείας στη χώρα μας. Θα πρέπει επιτέλους να γίνει κατανοητό από την Πολιτεία ότι δεν είναι υπερβολή να ζητάμε την ίδρυση διαβητολογικών ιατρείων και κέντρων σε όλα τα νοσοκομεία της χώρας μας και ιδιαίτερα στην περιφέρεια, όπου υπάρχει μεγάλη ανισοκατανομή υπηρεσιών. Επίσης δεν είναι υπερβολή να ζητάμε την πλήρη στελέχωση των υπαρχόντων Διαβητολογικών κέντρων με όλες τις ειδικότητες που άπτονται του διαβήτη. Δεν είναι ακόμα υπερβολή να ζητάμε την ίδρυση ιατρείων διαβητικού ποδιού, όταν το 80% των ακρωτηριασμών στην Ελλάδα οφείλονται στο Σ.Δ.
Δεν είναι επίσης υπερβολή να διεκδικούμε την πλήρη ασφαλιστική κάλυψη των φαρμάκων και των αναλωσίμων υλικών και να ζητάμε να μην υπάρχουν διαφοροποιήσεις ,ώστε τα άτομα με διαβήτη να έχουν σωστή ρύθμιση και αυτοέλεγχο. Παράδειγμα διαφοροποίησης αποτελεί και η ινσουλίνη , για την οποία οι ινσουλινοθεραπευόμενοι τύπου 2 συνάνθρωποι μας καταβάλλουν συμμετοχή της τάξης του 10%, σε αντίθεση με τους πάσχοντες του τύπου 1 , που έχουν μηδενική συμμετοχή. Πάσχοντες δύο ταχυτήτων δηλαδή!
Οι τεράστιες ελλείψεις σε ανθρώπινο δυναμικό, που στελεχώνει τις μονάδες υγείας ,καθώς μεγάλος αριθμός γιατρών βρίσκεται σε ανεργία ή υποαπασχόληση, σε συνδυασμό με το συνωστισμό και την πολύωρη αναμονή που παρατηρείται στα δημόσια νοσοκομεία , από την μεγάλη προσέλευση, λόγω της μείωσης των εισοδημάτων και των περικοπών των συντάξεων, οδηγούν πολλούς από τους πάσχοντες στην εγκατάλειψη της ιδέας του τακτικού ραντεβού στο γιατρό τους.Η κατάσταση αυτή έχει σαν αποτέλεσμα την ελλιπή παρακολούθηση από εξειδικευμένους επιστήμονες, η οποία με τη σειρά της θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην εμφάνιση των κοστοβόρων σε κάθε επίπεδο επιπλοκών του διαβήτη.
Ακόμα άτομα με σακχαρώδη διαβήτη που έχασαν την εργασία τους και έχουν μείνει χωρίς ασφάλιση, δυσκολεύονται να προμηθευτούν τα απαραίτητα για τη ρύθμιση τους αναλώσιμα από τα φαρμακεία των δημόσιων νοσοκομείων λόγω ελλείψεων που παρατηρούνται, εξαιτίας της ελλιπούς χρηματοδότησης. Επίσης, παρατηρείται τον τελευταίο καιρό και το φαινόμενο τα φαρμακεία κάποιων κρατικών νοσοκομείων ανά την Ελλάδα να μην δίνουν καθόλου αναλώσιμα σε ανασφάλιστους και να τους παραπέμπουν στα ιδιωτικά φαρμακεία, παρά το γεγονός ότι με εγκύκλιό του το Υπουργείο Υγείας έχει δώσει σαφείς διευκρινίσεις.
Επιπλέον πληθώρα προβλημάτων σε όλους τους ανθρώπους με Σ.Δ δημιουργεί η καθυστέρηση έκδοσης σε ΦΕΚ της απόφασης της επιστημονικής επιτροπής του υπουργείου εργασίας για την ένταξη του Σ.Δ. στη λίστα των μη αναστρέψιμων παθήσεων και την παροχή του ποσοστού 50% εφόρου ζωής Το αποτέλεσμα της κατάστασης αυτής είναι να ταλαιπωρούνται και να επιβαρύνονται οικονομικά τα άτομα με διαβήτη, άνευ λόγου και αιτίας , θαρρείς πως ο διαβήτης θα ιαθεί μετά από 2 ή 3 χρόνια.
Ο αποκλεισμός των ατόμων με διαβήτη από τις ευεργετικές διατάξεις του νόμου 2643/98, που αφορά προσλήψεις των ατόμων με χρόνιες παθήσεις , είναι μια ακόμα συνέπεια της ολιγωρίας του υπουργείου Εργασίας. Ετσι σε προκήρυξη που έγινε τον Ιανουάριο του 2015, τα άτομα με διαβήτη δε είχαν καμιά τύχη!
Και η ταλαιπωρία των πασχόντων συνεχίζεται και καλά κρατεί και στα Κέντρα Πιστοποίησης αναπηρίας, όπου επικρατεί πραγματική σύγχυση! Άλλοτε τους ζητούνται εξετάσεις προηγούμενων δεκαετιών, άλλοτε εξετάσεις που δεν αποζημιώνονται κάποιες φορές ο χαρακτηρισμός του τύπου του διαβήτη είναι αίνιγμα!
Και ολοκληρώνοντας την ενότητα αυτή , θα ήταν παράλειψη μου να μην αναφερθώ και στον ρατσισμό που υφίστανται τα κάποια παιδιά μας με διαβήτη στα σχολεία τους. Με αποκορύφωμα το περιστατικό με την μαθήτρια που αποβλήθηκε από την τάξη της γιατί η εικόνα της μέτρησης και της χορήγησης της ινσουλίνης αποσπά την προσοχή των παιδιών και τα ωθεί στα ναρκωτικά κατά τα λεγόμενα της καθηγήτριας της και του Λυκειάρχη!
