Πριν λίγες μέρες ανακοινώθηκε μια γραμμή βοήθειας κατά της κατάθλιψης. Το νούμερο 1 17 18.
Γιατροί ψυχίατροι ψυχολόγοι μίλησαν για το πως το τέρας σε αρπάζει και σε καταβάλει ,μέρα με την ημέρα όλο και πιο πολύ μέχρι να σου δώσει το τελειωτικό χτύπημα, ή ν αυτοκτονήσεις ή να πεθάνεις από την πλήρη αδράνεια και εγκατάλειψη του οργανισμού σου.
Οι γιατροί επισημαίνουν ότι οι ασθενείς παραπονιούνται πως δεν έχουν χαρά, δεν αντλούν χαρά από τη ζωή, δεν κάνουν θετικές σκέψεις. Πολλοί από αυτούς δεν μιλάνε ούτε στο φιλικό τους περιβάλλον. Έχουν κλειστεί στον εαυτό τους και παλεύουν μόνοι τους με το θηρίο πολλά χρόνια.
Εκείνο που αναρωτιέμαι είναι γιατί κανένας από αυτούς δεν μίλησε ποτέ στους ασθενείς του για Θεό. Γιατί κανένας ασθενής δεν παραδέχτηκε ότι πέρα από την θλίψη έχει πέσει στην κατάθλιψη γιατί έχασε την πίστη του στο Θεό, ή τέλος πάντων δεν την βρήκε ποτέ.
Ένα καταθλιπτικό άτομο είναι αυτό που δεν έκανε διάλογο με έναν πνευματικό, δεν ζήτησε πρώτα απ όλα βοήθεια από την μόνη δύναμη που μπορεί να την παράσχει απλόχερα, από τον Θεό.
Οι καταθλιπτικοί αρνούνται αυτό το χέρι που πέφτει από τον ουρανό και τους λέει να ζήσουν με χαρά και πως η δημιουργία ούτε τελειώνει εδώ ούτε και κρατάει η ύλη αιώνια.
Φοβούνται οι περισσότεροι το μετά, δεν ζουν το τώρα, και αποστεώνουν τις ζωές τους από την ελπίδα του ουρανού.
Τέτοιες μέρες σαν κι αυτές ήταν που γεννήθηκε ο Χριστός και είπε πως μην κλαίτε για τα βάσανα της ζωής γιατί Εγώ μπορώ να την κάνω χαρούμενη, γιατί υπάρχει ελπίδα και η Ελπίδα είναι ο Πατέρας Μου.
Ο θάνατος δεν έχει καμία ουσία και αξία αν πιστεύει κάποιος στον Θεό. Κι αν η ύλη η καθημερινότητα η αδιαφορία είναι ο κανόνας της σημερινής ζωής τότε Εκείνος είναι η διαχρονική αξία.
Στενοχωριόμαστε για την ύλη, τα οικονομικά τους φόρους. Μα στερεώσαμε τη ζωή μας σε κάτι πραγματικά πνευματικό για να πιαστούμε από αυτό;
Μαστιζόμαστε λέμε από την κρίση που περνάει η χώρα μας και αυτοκτονούν ο ένας μετά τον άλλον. Μα αν στις δυσκολίες η λύση είναι η αυτοκτονία, τότε όλοι αυτοί που έζησαν στην Μικρασιατική Καταστροφή και κατάφεραν να επιβιώσουν και να χτίσουν ζωές από το μηδέν, έπρεπε να έχουν πέσει στο λιμάνι της Σμύρνης να πνιγούν ή να πέσουν από τα μπαλκόνια των αστικών και μη σπιτιών τους.
Αν δηλαδή γινόταν πόλεμος και δεν είναι σπάνιο γι αυτό το έθνος ούτε γι αυτή τη χώρα, όλοι αυτοί οι καταθλιπτικοί τι θα έλεγαν; να είναι αυτοί το πρώτο θύμα; θα έμπαιναν μπροστά στα κανόνια μόνο και μόνο για να μην περάσουν την οδύνη μιας δύσκολης επιβίωσης;.
Ας το παραδεχτούμε. Μέχρι τώρα ζήσαμε μέσα στο κέλυφος του αβγού μας. Δεν μας άφησαν ν αποκτήσουμε τη δύναμη ώστε με το ράμφος μας να σπάσουμε το κέλυφος και να βγούμε στον φρέσκο αέρα να πετάξουμε σε ένα κόσμο γεμάτο δημιουργία.
Αρνούμαστε να δημιουργήσουμε γιατί δεν αμειβόμαστε όπως εμείς θέλουμε, γιατί τόσο αξιολογούμε τον εαυτό μας. Κι έτσι αρνούμαστε και το ελάχιστο από μια ζωή που την θεωρούμε δεδομένη και όχι σαν κάτι που θέλει τον αγώνα του για να διεκδικηθεί και να καταξιωθεί.
Ας σκεφτούμε αυτά τα δεδομένα και ας κάνουμε μια αναδόμηση της ζωής μας, γιατί ποτέ δεν είναι αργά.
Καλές Γιορτές και ουσιαστικές σε όλους.
