Διαβήτης και κακώσεις

Ο διαβήτης είναι μια ασθένεια κατά την οποία ο ασθενής παρουσιάζει υπεργλυκεμία , δηλαδή αυξημένο ποσοστό γλυκόζης στο αίμα . Είναι μια πολυπαραγοντική νόσος που έχει άμεση σχέση με την κληρονομικότητα και οι επιπλοκές που προκαλούνται είναι σε όλα τα όργανα του ανθρώπου. Συγκεκριμένα ο διαβήτης επτυγχάνει τη διαδικασία στένωσης των αρτηριών με αποτελέσμα ο κίνδυνος εγκεφαλικής αιμοραγίας και καρδιακής προσβολής είναι μεγαλύτερος για τους διαβητικούς αλλά κυρίως στους ινσουλινοεξαρτώμενους. Διαιτολόγια χαμηλής λιποπεριεκτικότητας με ισοζυγισμένη χορήγηση είναι απαραίτητα. Ο ΔΙΑΒΗΤΙΚΟΣ ΑΘΛΗΤΗΣ Σακχαρώδης διαβήτης ονομάζεται η διαταραχή στην οποία ο οργανισμός αδυνατεί να χρησιμοποιήσει σωστά τη γλυκόζη με αποτέλεσμα τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα να είναι αυξημένα. Αυτό προκαλεί δίψα , αυξημένη διούρηση , χάσιμο βάρους , δερματολογικές μολύνσεις και σε ακραίες περιπτώσεις αφυδάτωση και διαβητικό κώμα. Ωστόσο δεν αναφέρεται συγκεκριμένη οστική ή μυική κακωση αποκλειστικά υπεύθυνη του σακχαρώδους διαβήτη. Συγκεκριμένα προσβάλλει νεύρα τα οποία είναι υπεύθυνα για τον πόνο που εκδηλώνεται στις προσληφθείσες περιοχές. Σαν γενικό όρο κακώσεις θα αναλύσουμε παρακάτω τις περισσότερες παθήσεις καθώς και την θεραπεία , απότοκο του σακχαρώδους διαβήτη. ΑΝΑΣΚΟΥΦΙΣΗ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ Άμμεση ρύθμιση των επιπέδων γλυκόζης αίματος Όπως έχει αναφερθεί , η υπερλυκαιμία παίζει ένα μείζονα ρόλο στο ουδό του πόνου της διαβητικής νευροπάθειας . Επομένως η πρώτη θεραπευτική προσπάθεια στην αντιμετώπιση του διαβητικού πόνου πρέπει να κατευθύνεται στην άμεση και διαρκή διατήρηση των επιπέδων γλυκόζης αίματος σε φυσιολογικά όρια. Ο θεραπευτικός αυτός στόχος επιτυγχάνεται είτε με πολλαπλές ενέσεις ινσουλίνης , είτε με συνεχή υποδερμική εγχυση ινσουλίνης με ειδική αντλία. Η άμεση και διαρκής ρύθμιση του διαβήτη έχει επιτύχει την υποχώρηση του πόνου εντός ελαχίστων ημερών, η οποία διατηρείται για πολλούς μήνες εφ’ όσον διατηρούνται φυσιολογικά επίπεδα γλυκόζης καθ’όλο το 24 ωρο. Η υποχώρηση αυτή του πόνου επιτυγχάνεται στους διαβητικούς ασθενείς των οποίων η διάρκεια της επώδυνου νευροπάθειας είναι σχετικά βραχεία. ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΒΗΤΙΚΗΣ ΟΡΘΟΣΤΑΤΙΚΗΣ ΥΠΟΤΑΣΗΣ Πολλοί διαβητικόι ασθενείς παρουσιάζουν σημαντικές πτώσεις της πιέσεως του αίματος, χωρίς να εμφανίζουν κλινικά συμπτώματα. Στις περιπτώσεις αυτές δεν είναι αναγκαία η φαρμακευτική αγωγή . Επίσης εάν έχει επιτευχθείκατακράτηση υγρών όπως επί συμφοριτικής καρδιακής ανεπάρκειας ή νεφροτικού συνδρόμου, η υπάρχουσα ορθοστατική υπόταση μπορεί να υποχωρήσει χωρίς να χρειαστεί φαρμακευτική αγωγή. ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΒΗΤΙΚΗΣ ΔΙΑΡΡΟΙΑΣ Η μετοκλοπραμίδη φαίνεται να είναι καλό φάρμακο για την αντιμετώπιση της διαβητικής διάρροιας σε μία δόση 10 mg τρεις φορές την ημέρα. ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΔΙΑΒΗΤΙΚΗΣ ΓΕΥΣΤΙΚΗΣ ΕΦΙΔΡΩΣΗΣ Η βρωμιούχος προπανθελόνη και άλλα αντιχολινεργικά φάρμακα έχουν προταθεί για την ανακούφιση της εκτεταμένης γευστικής εφίδρωσης. Τα φάρμακα αυτα αν και δίνονται σε μερικές προφυλακτικές δόσεις πριν από ένα βαρύ γεύμα , έχουν ενοχλητικές παρενέργειες και ιδιαίτερα κατακράτηση ούρων . ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΔΙΑΒΗΤΙΚΗΣ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ Ουσιαστική σημασία στην θεραπεία της διαβητικής ανικανότητος έχει η διάκριση των ψυχολογικών παραγόντων , οι οποίοι μπορεί να προκαλούν ή να συμμετέχουν στην στυτική ανεπάρκεια. Η ύπαρξη αυτομάτων νυχτερινών στύσεων ή τα αποτελέσματα των διαφόρων δοκιμασιών βοηθούν ιδιαίτερα στην διάγνωση της ψυχογενούς ανικανότητος. Σε τέτοιες περιπτώσεις απαραίτητες είναι οι ψυχολογικές προσεγγίσεις απο τον ειδικό ψυχίατρο . ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΗΤΙΚΟΥ ΟΙΔΗΜΑΤΟΣ Το περιφερικό οίδημα είναι επιπλοκή της διαβητικής νευροπάθειας, του οποίου ο μηχανισμός προκλήσεως δεν είναι γνωστός, με αποτέλεσμα και η θεραπεία του να είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Η εφεδρίνη έχει βρεθεί οτι είναι ένα χρήσιμο φάρμακο για το οίδημα. ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΗΤΙΚΟΥ ΑΚΡΟΥ ΠΟΔΟΣ Η πρόληψη των επιπλοκών του ακρου ποδός στους διαβητικούς έχει τεράστια σημασία , γιατί ενώ είναι απλή και κατορθωτή στα αρχικά στάδια, όταν εγκατασταθούν οι επιπλοκές ο κίνδυνος ακρωτηριασμού του μέλους είναι μεγάλος. Οι κυριώτερες αιτίες στην δημιουργία της επιπλοκής αυτής είναι νευροπάθειαάθεια , η περιφερική αγγειακή νόσος και φλεγμονή. Η εκπα’ιδευση των ασθενών και των συγγενών τους , έχει ιδιαίτερη σημασία για την σωδτή φροντίδα και περιποίηση των άκρων ποδών. Ο καθημερινός έλεγχος του δέρματος, η σχολαστική καθαριότητα , η κάλυψη με διάλυμα βαζελίνης , τα ευρύχωρα υποδήματα , ο καλός αερισμός και αποφυγή τριβής του άκρου ποδός σε περιοχές δυσμορφικές , είναι απο τις βασικές φροντίδες των ασθενών και των οικείων τους. Η πτέρνα είναι η περιοχή με την μεγαλύτερη ευαισθησία.Σε περίπτωση φλεγμονής , η αντιμετώπιση της με αντιβιοτικά τοπικά ή από το στόμα είναι απαραίτητος , με σύγχρονη κατάκλιση του ασθενούς για την καλύτερη περιποίηση της φλεγμονής και αποφυγή της τριβής απο τα υποδήματα. Όταν σχηματιστεί έλκος απαραίτητα πρέπει να ελεγχθούν με Doppler τα μεγάλα αγγεία για την πιθανότητα νόσου μεγάλωναγγείων. Εάν επιβεβαιωθεί θα χρειαστεί αγγειογραφία πριν την χειρουργική επέμβαση των αγγείων. Ακτινολογικός έλεγχος επίσης θα γίνει για τον αποκλεισμό οστεομυελίτιδος. Τοπικά στο έλκος χρησιμοποιούνται αλοιφές ψευδαργύρου, στρεπτοκινάσης και αντιβιοτικών σε συνδιασμό με υγρές κομπρέσες καθώς και εφαρμογή ανθρώπινης αυξηντικής ορμόνης σαν βάση μιας αλοιφής η οποία περιέχει και βιταμίνες Α και D, πρωτείνες , λίπος και υδατάνθρακες. Όταν προκληθεί γάγγραινα τότε ο ακρωτηριασμός είναι αναπόφευκτος και η έκταση της εκτομής θα εξαρτηθεί απο την επάρκεια της κυκλοφορίας στους διασώζόμενους ιστούς.