Η άσεμνη επίθεση στα παιδιά έχει πολύ σωστά χαρακτηριστεί ως το «κρυφό έγκλημα». Κρυφό γιατί πολλά παιδιά, από φόβο ή ντροπή, δεν τολμούν να μιλήσουν όταν τους συμβεί κάτι τέτοιο. Κρυφό γιατί πολλοί γονείς, για δικούς τους λόγους, δεν καταγγέλλουν τις περιπτώσεις στις αρχές, κρυφό γιατί η βλάβη που προκαλείται δεν είναι φανερή. Οι ουλές, όμως, που προκαλούνται από το ψυχολογικό τραύμα, μπορεί να παραμείνουν για πάντα. Ανθρωποι από κάθε τάξη και επάγγελμα έχουν διαπράξει αυτού του είδους το έγκλημα. Πολλές φορές πρόκειται για άτομα που θεωρούνται αξιοσέβαστα μέλη της κοινωνίας. Μερικές φορές είναι άτομα που η θέση τους τους εξασφαλίζει κάποια επιρροή πάνω στα παιδιά- δάσκαλοι, γιατροί, αστυνομικοί κ.α.
Η άποψη ότι αυτός που ασελγεί στα παιδιά είναι συνήθως άγνωστος στο θύμα του, είναι μύθος;
Οι περισσότεροι δράστες ανήκουν στο ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο του θύματος. Πολλοί από αυτούς που ασελγούν σε παιδιά υπήρξαν οι ίδιοι θύματα ασέλγειας κατά την παιδική τους ηλικία. Οι ειδικοί λέμε πως οι τύποι αυτοί, όταν το παιδί στο οποίο θα ασελγήσουν δεν ανήκει στην οικογένειά τους, δεν έχουν αίσθημα ενοχής για την πράξη τους. Επίσης συμφωνούμε πως σε καμία περίπτωση δε φταίει το παιδί, το οποίο είναι απλώς το τραγικό θύμα μια διεστραμμένης σεξουαλικότητας. Τέλος, το παιδί πρέπει να γίνεται πιστευτό όταν αναφέρει ένα επεισόδιο αυτού του είδους.
Τι εκμεταλλεύεται σε ένα παιδί αυτός που θέλει να το αποπλανήσει;
Ο διαφθορέας εκμεταλλεύεται 3 στοιχεία για να πετύχει το σκοπό του: το σεβασμό του παιδιού στο κύρος των μεγάλων, την εμπιστοσύνη του στους ενήλικες και το φόβο του να αντισταθεί ή να μιλήσει για το επεισόδιο. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν ότι για να σεβόμαστε κάποιον, πρέπει να συμπεριφέρεται με τρόπο που δικαιολογεί αυτό το σεβασμό.
Το παιδί πρέπει να σέβεται τον ενήλικα αλλά έχει το δικαίωμα να απαιτεί τον ίδιο σεβασμό. Γι αυτό οι γονείς πρέπει να βοηθούν τα παιδιά στη δημιουργία κλίματος ελεύθερης έκφρασης από μέρος του παιδιού, ενθαρρύνοντας το να μιλά για τις εμπειρίες του, για τους φίλους του και τους ενήλικες με τους οποίους έρχεται σε επαφή.
Επίσης, το σημαντικότερο μάθημα που μπορεί να κάνετε στα παιδιά σας, είναι πως κανένας δεν έχει το δικαίωμα να αγγίζει το σώμα τους.
Πείτε του πως αν κάποιος δοκιμάσει να το κάνει, το παιδί έχει δικαίωμα να πει ΟΧΙ και πως σε μια τέτοια περίπτωση πρέπει να σας ενημερώσουν.
Το παιδί σας πρέπει να μάθει πως ποτέ δεν πρέπει να πλησιάζει το αυτοκίνητο από το οποίο του φωνάζει ένας ξένος. Αν αυτός ο άγνωστος ζητάει πληροφορίες και πάλι μπορεί να τον αγνοήσει. Πείτε του πως οι ενήλικες δεν απευθύνονται σε παιδιά για πληροφορίες και βοήθεια αλλά σε άλλους ενήλικες.
Ακόμα πρέπει να μάθετε στο παιδί σας να σας λέει κάθε φορά που ένας ενήλικας του λέει να κρατήσει ένα μυστικό.
Μάθετε το παιδί σας να σα λέει αν κάποιος ενήλικας του δώσει δώρα ή χρήματα.
Το παιδί πρέπει επίσης να μάθει πως δεν πρέπει να πηγαίνει ποτέ σε ένα σπίτι χωρίς την άδειά σας. Ακόμα και αν πρόκειται για σπίτι γείτονα ή έμπιστου φίλου.
Το παιδί πρέπει να μάθει να λέει ΟΧΙ, πως είναι κανόνας της οικογενείας να μην πηγαίνει σε κανένα σπίτι χωρίς να ρωτήσει πρώτα.
Επίσης, πρέπει να του πείτε ότι δεν πρέπει ποτέ να ανοίγει την πόρτα όταν είναι μονό του. Εξίσου σημαντικό είναι να μην λέει ποτέ στο τηλέφωνο ότι είναι μόνο του στο σπίτι.
Πρέπει να μάθετε τα παιδιά σας να σας λένε τα πάντα, αν κάποιος τους μιλήσει για θέματα σχετικά με τον έρωτα και το σεξ.
Το παιδί σας πρέπει να ξέρει πως πρέπει να σας ενημερώνει για ασυνήθιστες συζητήσεις ή προτάσεις που του φαίνονται παράξενες.
Μπορεί να είναι τα πρώτα σημάδια κινδύνου.
Τέλος, πρέπει να μάθει πως μπορεί να λέει ΟΧΙ σε οποιονδήποτε το κάνει να αισθάνεται άσχημα.
Θα σας συμβούλευα ακόμα να προσέξετε ιδιαίτερα τις περιπτώσεις που αρχίζει να δημιουργείται ένα πολύ δυνατός δεσμός ανάμεσα στο παιδί σας και σε έναν ενήλικα με τον οποίο περνάει κάποιες ώρες την ημέρα. Αν ένας ενήλικας δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το παιδί σας πρέπει να αναρωτηθείτε γιατί. Δώστε βάση σε οποιαδήποτε αλλαγή στη συμπεριφορά του παιδιού σας.
Δώστε σημασία αν το παιδί σας πει ότι δεν θέλει να μείνει με κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο.
Μην υποχρεώνεται το παιδί να έρχεται σε σωματική επαφή με συγγενείς ή φίλους, αν δεν το θέλει. Αφήνοντας το παιδί ελεύθερο, του καλλιεργείτε την εντύπωση πως η έκφραση αγάπης με φιλιά η αγκαλιάσματα δεν είναι κάτι που μπορούν να απαιτούν οι μεγάλοι, με βάση την εξουσία που μπορεί να έχουν πάνω σε αυτό.
Η σιωπή είναι η πιο βλαβερή αντίδραση για το παιδί, στην περίπτωση που έχει περάσει μια εμπειρία ασέλγειας. Το παιδί χρειάζεται ηθική υποστήριξη και τη βοήθεια ειδικού.
Νέλλη Θεοδοσίου
Πτυχιούχος Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο της Αμιένης (Γαλλία).Ειδίκευση στην Κλινική ψυχολογία καθώς και στην Παιδοψυχολογία.Από το 1988 ως σήμερα, εργάζεται ως ψυχολόγος- παιδοψυχολόγος στον ιδιωτικό τομέα. Ιδρυτικό μέλος του συλλόγου « Όναρ- μέσω τέχνης για το άρρωστο παιδί». Μέλος της ελληνικής εταιρείας εφηβικής ιατρικής. 7ετης συνεργασία με το περιοδικό « Το παιδί μου και εγώ ». 5ετης συνεργασία με το εβδομαδιαίο περιοδικό «Είναι». Τα τελευταία 5 χρόνια συνεργασία με το περιοδικό «Παιδί και νέοι γονείς ».Τακτικές εμφανίσεις σε τηλεοπτικές εκπομπές κοινωνικού περιεχομένου καθώς και σε δελτία ειδήσεων. Ραδιοφωνικές συνεντεύξεις. Συνεντεύξεις και άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά.
