Πόσο συχνά ευχόμαστε, προσευχόμαστε όταν κάτι μη επιθυμητό, “κακό”, συμβαίνει σε εμάς ή σε ανθρώπους που αγαπάμε; υποσχόμαστε να γίνουμε πιο συνεπείς, πιο ανθρώπινοι, πιο ευσυνείδητοι,  οτι θα αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο στους αγαπημένους μας, θα φερόμαστε καλύτερα στον εαυτό μας.. όπως μας αξίζει! “Αρκεί να..!”

 

Όπως φαίνεται και προκύπτει από τις εμπειρίες μας, είναι στην ανθρώπινη φύση να εκτιμάει τα δεδομένα-δώρα που μας δίνονται όταν αυτά κινδυνεύουν να χαθούν από την καθημερινότητα μας.  Επίσης, είναι ανθρώπινη ανάγκη να προσπαθούμε για κάτι καλύτερο, για αυτοβελτίωση (σε οποιοδήποτε τομέα) ώστε η ζωή μας να ρέει όσο το δυνατόν ανεμπόδιστα, να είναι ανέμελη και να έχει μια γεύση από τον παράδεισο. Και κατά ένα ποσοστό είναι αποδεκτό αυτό να γίνεται προκειμένου να νοιώθουμε ασφαλείς.  Με αυτόν τον τρόπο μόνο, έχουμε την ελευθερία να δημιουργήσουμε, να τολμήσουμε να πάμε “παραπέρα”, να ρισκάρουμε.  Με τον ίδιο τρόπο που απομακρύνεται ένα νήπιο από τη μητέρα του με ασφάλεια για να πάει να ανακαλύψει τον κόσμο.  Όμως τι γίνεται όταν αυτή ασφάλεια καταλήγει να τη βλέπουμε σαν δεδομένο;  Γινόμαστε αγνώμονες, λαίμαργοι, σκληροί.  Επανερχόμαστε μόνο όταν ένα γεγονός ή ένας άνθρωπος πληγώσει εμάς ή ένα αγαπημένο μας πρόσωπο.  Και τότε προσευχόμαστε..

Και η σκέψη που ακολουθεί είναι η εξής: αν πραγματικά κάναμε πράξη τα όσα υποσχόμαστε να κάνουμε και να είμαστε συνεπείς στην προσευχή μας, η καθημερινή μας ζωή δεν θα ήταν όντως πιο ανέμελη και πιο παραδεισένια; Αν αφιερώναμε στον εαυτό μας περισσότερο ποιοτικό και ποσοτικό χρόνο, αν ακούγαμε τι επιθυμεί η καρδιά μας, δεν θα ήμασταν πιο υγιείς ψυχικά και σωματικά; αν δίναμε περισσότερο χρόνο στους ανθρώπους που αγαπάμε για απλά, καθημερινά πράγματα, δεν θα νοιώθαμε πιο γεμάτοι και χαρούμενοι; αν διεκδικούσαμε ευκαιρίες για εμάς, και λέγαμε ‘οχι’ πιο συχνά, σε καταστάσεις και ανθρώπους που είναι τοξικοί  δεν θα ήταν η ανάσα μας πιο αβίαστη και το σώμα μας πιο ανάλαφρο; Τελικά, δεν θα ήμασταν πιο κοντά στη ζωή που προσευχόμαστε-υποσχόμαστε να ζήσουμε, “αρκεί να”;

Αρκετοί θα επιχειρηματολογήσουν οτι οι “άλλοι” φταίνε, οτι δεν έχουν επιλογές, οτι στα λόγια όλα είναι πιο εύκολα.  Από τη στιγμή όμως που φτάνουν στο σημείο να εύχονται για την αλλαγή και να δεσμεύονται με το λόγο τους, σημαίνει οτι έχουν και τη δύναμη να πραγματοποιήσουν την υπόσχεση της αλλαγής τους.  Ακόμα και αν δεν μπορούν μόνοι τους, υπάρχουν προικισμένοι άνθρωποι γύρω μας, είτε ψυχολόγοι είναι αυτοί, είτε πνευματικοί, είτε δάσκαλοι που μπορούν να τους συντροφέψουν σε αυτή την αλλαγή και να τους ενδυναμώνουν.

Τελικά, ο χρόνος τρέχει όσο γρήγορα εμείς επιλέγουμε να τρέξει.  Και δυστυχώς/ευτυχώς το αντιλαμβανόμαστε όταν κάτι στο παραδεισένιο σχέδιο πάει στραβά για εμάς ή τους ανθρώπους μας.  Αν η προσευχή αποτελεί όχημα των λέξεών μας, των αποφάσεών μας, των προθέσεων και των υποσχέσεων μπροστά σε μια ανώτερη Θεία οντότητα, ας έχει αποδέκτη πρώτα την ανθρώπινή μας οντότητα στο “εδώ και τώρα”.  Αν όντως καταφέρνουμε κάθε μέρα έστω και λίγο, να ζούμε τη ζωή μας σαν προσευχή, τότε ίσως και να πάρουμε μια γεύση από το Θεϊκό κομμάτι μέσα μας και από το όνειρο που θέλουμε να μπορούμε να το πιάσουμε.

 

Βιργινία Μακρή

Ψυχολόγος – Σωματική Ψυχοθεραπεύτρια

#########