Περίμενα αυτή την ώρα απ’ τον Ιούλιο του 2010, όταν το άρθρο 31 του Ασφαλιστικού Νόμου προέβλεπε τις γενικές αρχές της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας. Συνεπείς στις δεσμεύσεις μας, είμαστε σήμερα εδώ για να προασπίσουμε τη δημιουργία επιτέλους της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, που από το 1983 την θέλουμε, όλα τα κόμματα, αλλά δεν μπορούμε να την κάνουμε πράξη.
Κάνουμε αυτά που λέμε και λέμε αυτά που κάνουμε.
Ο γιατρός κοντά στον πολίτη. Δίχως εξευτελισμούς και ταλαιπωρία. Αυτός είναι ο στόχος μας. Όλα τα υπόλοιπα θέματα που αφορούν σε επιμέρους κλάδους εργαζομένων στην πρωτοβάθμια υγεία, είναι πολύ σημαντικά, αλλά προηγείται η επιδίωξη όλων μας να φέρουμε τον γιατρό και τις υπηρεσίες του κοντά στους πολίτες.
Από τον Ιούλιο του 2010, όταν άλλοι πίστευαν πως η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας είναι μια δέσμευση στα λόγια, εμείς πιστεύαμε ότι θα την κάνουμε πράξη. Και τον Δεκέμβριο του 2010, όταν θέσαμε δηλαδή σε διάλογο το σχέδιο νόμου, ορισμένοι εκ των ιατρών αρνήθηκαν να βοηθήσουν. Πίσω από την άρνηση, όμως, κρύβεται η απροθυμία όσων πιστεύουν πως ξεβολεύονται. Προχωράμε μπροστά. Καλή επιτυχία, λοιπόν, στο έργο όλων μας αυτές τις δύο μέρες.
Για όσους φωνάζουν, ζητώντας να αποσύρουμε το σχέδιο νόμου, αναρωτηθείτε, γιατί, ενώ κινητοποιούνται τόσες ημέρες, δεν έχουν κάνει ούτε μία πρόταση επί της ουσίας.
Ας είναι. Πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά, πρέπει να προχωρήσουμε. Η πρότασή μας για τον γιατρό κοντά στον πολίτη δεν μπορεί να τεθεί σε σύγκριση με την βίαιη άρνηση ορισμένων. Ο πολίτης το καταλαβαίνει. Όπως νοιώθει και στο πετσί του, πως τα παιχνίδια με την υγεία είναι επικίνδυνα.
